Sivri!..

ÖZCAN, Pazar sabahı Öcal Ağbimi aradı. Tüm ekip Kilisli Emirgan'da kahvaltı için toplanmışız. Konuşmanın duyduğum kısmından anladım ki, İzmir'de bir gazeteci ağabey ölmüş, Öcal Ağbim bu yüzden çok üzgün..
"Kim" diye sormadım.. Telefonu da almadım.
Ölümü ile ağabeyimi bu kadar üzen "Gazeteci Ağabey" İsmail Sivri'den başkası olamazdı, biliyordum. Ama resmen öğrenmek istemedim.
Garip bir his bu.. Bilmezsen yaşıyor!..
İsmail Ağabey benim için 24 saat daha yaşadı.. Pazartesi sabahı gazeteleri alana kadar..
50 yıldır tanırım onu.. Bu elli yılda bir araya gelmişliklerimizi uc uca eklesek 24 saat etmez.. O kadar az..
Ama işte mesele de bu.. İsmail Ağabeyin farkı orda.. Görür görmez sevdiğiniz tipler vardır, onlardan.. Ve sizi nasıl sevdiğini, karşılaştığınız anda bakışlarından, sizi kucaklamasından hissedersiniz..
Bu kadar az görüp, bu kadar çok sevdiğim ender insanlardan biriydi, kaybettiğim..