Gülsin!..

"GÖZLERİNİ kapa ve hayallerinin götürdüğü yere git" dedim kendi kendime, Gülsin Onay'ın sihirli parmakları Ay Işığı Sonatı'nın daha ilk notalarını basarken..
Tanrım bu ne ilahi bir müziktir, Beethoven'in yazdığı.. Bu nasıl bir yorumdur, Gülsin'in, büyük Gülsin'in seslendirdiği..
Parmakların her hareketini görüyorum oturduğum yerden.. "Sihirli" deyişim kulağımdan çok gözlerimden.. Yani sese gerek yok.. O tuşlar üzerindeki kayışa ve minik darbelere bakarken musikiyi duyar gibi oluyorsunuz.. Ve de Beethoven'in hem de davul gibi sağırken Dokuzuncu Senfoni'yi nasıl bestelediğini anlıyorsunuz..
Gülsin'i yıllar önce Londra'da Wigmore Hall'de izlemiştim ilk. O gün bugün hiçbir konserini kaçırmam..
Ay Işığı Sonatı müthişti.. Müthiş..
Bir yanda o parmaklara baktım.. O büyüyü yaratan parmaklara.. Sonra benim işe yaramaz odunlara.. İnsana aşağılık kompleksi gelir.. "Onunkiler niye öyle de, benimkiler.."
Ama içimdeki ses "Aptallığı bırak, gurur duy" dedi..
Bu harika Gülsin benim.. Benim milletimden biri yaratıyor bu harikaları.. Ne mutlu.. Ve ben onu bu kadar yakından ve bu kadar hissederek izleyebiliyorum.. Ne talih.. Teşekkür etmem, şükretmem gerek!..
Yepyeni bir kuruluş, Opera ve Bale Kulübü (OBK) tanıtım konserini Harbiye'de düzenledi, Gülsin'i doya doya dinleterek bize.. Hayırlı olsun ülkemize, müziğimize, sanatımıza..