Çocuğum özürlü olsa da doğsun isterdim

* 'El Gibi'ye gelelim... Neler bekliyor seyirciyi?
Diziyle ilgili çok güzel ve olumlu tepkiler alıyorum. Seyircinin hiç tahmin edemeyeceği şeyler olacak. Çok hızlı ilerleyecek, o kadar çok süpriz var ki... Seyirciyi ekran başına kitleyeceğiz. Mesela ilk çıkış cümlemiz çok önemliydi, doğru bir çıkış cümlesiydi. Hakikaten özürlü olduğunu bile bile bir çocuğu doğurur musunuz, doğurmaz mısınız? Daha doğrusu doğurur mu, öldürür müsünüz? Çünkü anne karnında 6 aylık bir bebeği öldürüp, ölü doğum yapmasını sağlamak var burada. Dolayısıyla doğurur musun, öldürür müsün olayı yani. Çok zor bir durum...

BABA MİSAFİR SANATÇI

* Kendinizi canlandırdığınız karakterin yerine koyduğunuzda; çocuğun doğmasını ister miydiniz, istemez miydiniz?
Allah korusun. Şimdiki koşullarla düşünüyorum; doğmasına izin vermek ağır basıyor. Dizide çok güzel bir cümle vardı: Hayat insana her zaman sormuyor, bazen veriyor. Ve 'Bunu verdim, bunu yaşayacaksın' diyor. Maalesef seçimlerimizi yapamıyoruz. İçimden geçen, 'doğmasına izin verirdim' demek. Çünkü vicdanen sanki bunu kaldıramazmışım gibi geliyor. Ama Artur Miller de; "Bir çocuğun özürlü olduğunu bilerek dünyaya gelmesine göz yummak, hayatta yapılabilecek en büyük kötülüktür" demiş. Kendi çocuğu özürlüymüş çünkü. Bunu diyen de bir baba sonuçta, herhangi bir adam değil yani. Yüzyılın en önemli yazarlarından bir tanesi ve olayı yaşamış bir insan. İşte işin içinden çıkılamıyor. Zaten dizide de, Naz'ın (Elmas) oynadığı Ece karakterinin gel-gitleri o kadar fazla ki... Yani çok sağlam gözükmeye çalışıyor... "Ben sağlam bir çocuğa bile bakamam, özürlü bir çocuğa nasıl bakacağım" diyor. Ama 'Doğursam mı?' diye de düşünüyor. Çünkü anne olmak başka bir şey. Anne çok daha önce hissediyor, baba misafir sanatçı. İlk önce bakıyor bu kim diye, ondan sonra oğlum diye inanıyor. Sütçüden de olabilir... (gülüyor) Ama anne için daha yoğun duygular.