Pompalanan yalancı bahar havası, herşeyi unutturuyor.

Bayrak korosu, mirasyedi hovardalığı içinde şarkılar söylüyor. Bu başdöndürücü atmosferde, dış borç yükümüzün 125 milyar doları aştığı, iç borçlanmanın 110 katrilyon lirayı bulduğu, hiç önemsenmiyor... Hatta dikkatlerden kaçırılıyor!

Sanki IMF'nin vereceği 10 milyar dolar borç değilmiş, Türkiye'yi yönetenlere başarı (!) ödülü verilmiş gibi yutturulmaya çalışılıyor.

Ahh, keşke hayat, gerçekten bayram olsa! Herşey kötü bir düş gibi gelip geçiverse... Bir sabah işsizliğin, enflasyonun olmadığı, ulusal gelirin hakça paylaşıldığı, borçsuz ve mutlu bir Türkiye'ye uyansak... "Gördüklerimiz bir kabusmuş!" diyebilsek, ne iyi olurdu!..

Oysa günümüz Türkiye'sinin gerçeği maalesef çok farklı.

Bu gerçek, adeta bir korku filmi gibi... "Benden sonrası tufan!" diyen anlayış yüzünden, Türkiye'nin dağ gibi bir kumar borcu oluştu. İktidarda kalabilmek uğruna ülkenin geleceğiyle kumar oynayan kadrolar, herşeyi tıkanma noktasına getirdi. İflas bayrağını çekmemize ramak kalmıştı ki, 10 milyar dolarlık bu ek borçlanmayla, moratoryumun eşiğinden dönüldü.

Peki nasıl ödenmesi gerekiyor borçların? İşte korku filminin gerilim dolu anları da bu sorunun yanıtını ararken başlıyor.

Ayağı yerden kesilmeyen her yurtsever, bundan böyle daha da fakirleşerek, emeği daha da ucuzlatarak, üretimi ve ihracatı arttırma zorunda olduğumuzu biliyor. Artık bol keseden tüketemeyeceğiz!.. İhracatımızdan fazla ithalat yapamayacağız!.. Borcu ödeyebilmenin yolu, ne yazık ki tasarruf ve fakirleşmekten geçiyor. Oysa bugüne kadar tam tersi yapıldı... Koltuk sevdalısı muhterisler, yabancı ülkelerdeki insanların tasarruflarını borç alıp, üretim yerine tüketime aktardılar. Devletin istihdam kapasitesini oy deposu olarak kullanıp, dış borçları katlarken, kendileri arazi ve yapı yağmacılığıyla rant üstüne rant kaptılar.

Şimdi de kalkmışlar, 10 milyar dolar gelecek diye, bayram havası estiriyorlar.

Bakın, Bilgi Üniversitesi profesörlerinden Nurhan Yentürk, acı gerçeği nasıl dile getiriyor:

"...Bugün 20 yaşında olan çocuklarımızın yaşayacağı Türkiye, öyle kolay ev ve araba satın alınabilen, öyle kolay iş bulunabilen bir Türkiye olmayacak. Bu çocuklar kayıp kuşaktır. Müthiş bir fedakarlıktan geçeceğiz. Fedakarlığı bir, belki de iki kuşak yapacak. Eğer Türkiye, bugünkü konjonktür sayesinde alacağı borçları yatırım ve ihracata dönük olarak kullanabilirse, bu süreç kısalabilir, bir umut doğabilir!.." (Neşe Düzel'in röportajı. Radikal, 5 Kasım 2001)

Derviş boşuna "Gelen paranın borç olduğunu unutmayalım ve bir an önce yapısal reformları tamamlayalım!" demiyor.

Mirasyedi mantığıyla borçlanmanın, Türkiye'yi dipsiz bir kuyuya sürüklediğini görüyor.

Zamanın değerini biliyor, ama dürüstlüğün zamandan daha değerli olduğunu unutmuyor!