Maruzatım budur

Önceki gün "oradaymış gibi", üstelik bu sütunda pek rastlanmayan biçimde "epey olumlu" da yazınca...
Sanılmış ki, ben de "Genelkurmay'ın nihayet davet ettiklerinden biri" olarak brifingde imişim.
1. 28 Şubat'tan beri, birçokları gibi, bir hukuka göre değil, keyfi kararlarla Genelkurmay'ca "yasaklı" idim!
2. Kamuya, millete ait bina ve kurumlarda, kamuya ve basına açık hallerde dahi, geçici yöneticiler olan siyasilerin, bürokratların veya komutanların "ayrımcılık" yapmasını hep keyfi, haksız, hukuksuz buldum. Kim kime karşı yaparsa, eleştirdim. Kendi başıma gelmediğinde de.
3. "Yasaklılık", tehlikeli, hedef gösteren biçimde hazırlanmış "andıç ve kara listeler" ce de "keyfi devlet belgesi, fişlemesi" haline getirildi.
4. Şimdi Genelkurmay Başkanı'nın hem onları "büyük ölçüde" yok sayıp o listelerdeki çok sayıda ismi de "gazeteci olarak daveti" ni, hem de "Türkiye şartları" içinde, konuşmasının bazı vurgularını önemli buldum.
5. Ben de o toplantıya ve yemeğe davet edildim. Davetiyedeki telefon numarasını arayarak katılamayacağımı bildirdim. Katılmadım da.
6 . Çünkü anladığım kadarıyla, uygulama ve listeleme gevşese dahi, usul aynen duruyor. Basın Yayın Genel Müdürlüğü'nün, Basın Kartı Komisyonu'nun, başta TGC olmak üzere, gazeteci cemiyet ve örgütlerinin, basın yayın kuruluşlarının, en önemlisi okurların ve izleyicilerin, bir de meslektaşlarının gazeteci saydıklarının Genelkurmay'da (veya Başbakanlık'ta) kurumuna veya adına bakıp gazeteci sayılmaması devam ediyor.
Tamam, şüphe ne olursa olsun, kanserle mücadele eden bir kadına "Oh olsun" diyebilenlerin "gazeteci kişiliği" ve insanlıklarını, gazeteci sorumluluklarını ben de sorunlu bulurum; ama "basın mensubu kimlikleri" ni keyfimce geçersiz sayamam. Kaldı ki her yasaklı da zaten öyle "insafsız" değil.
7. Keyfi yasak, onlarca gazetecinin bir çırpıda icabet ettiği; Dikkat kalk! komutu karşısında bir bahar tereddüdü geçirdiği yumuşamaya terk etse bile yerini ; keyfilik sürdükçe, geçmiş için özeleştiri yapılmadıkça, hak teslim edilmedikçe... Buna hâlâ "prensip" diyeceklerse, belki fare dağa küsmüş ama, benim prensibim de "öyle her çağrılınca gitmemekle" sürer. Kaldı ki, Genelkurmay'ı bilmiyorum ama birçok garnizonda kimi komutanın astlarına "Bu adamın yazısını okumayın" diye emir verdiğini de biliyorum. Ama okuyan okuyor zaten!
8. Bu "ilke" nin sadece "askeri" olmadığını da "meslek notu" diye kaydedeyim:
30'larımın başlarında genel yayın yönetmenliği yaptığım sırada devrin başbakanı ile eşi, özellikle yurtdışı gezilerde özel uçaklarına "üç büyük gazete" nin genel yayın yönetmenlerini çağırırlardı.
Ben o uçağa hiç binmedim! Çünkü gazetenin nihai editoryal kararlarını veren (o zaman en azından bizim için öyleydi!) genel yayın yönetmeninin, başbakan ve eşi ile el ele göz göze diz dize "kanka" olması, benim tabiatımı bırakın, işin doğasına ve adabına ters idi. (Hâlâ öyle!)
Tabii, her seferinde o uçağa binen, "kanka" olan, haberlere o gözlükle bakan, sadece onlara söylenenleri haber ve yazı yapan, yerine göre haber gizleyebilen iki yönetmenden birinin hâlâ en büyük yönetmen, diğerinin "yarı patron" olmasına bakılırsa, herhalde benim mesleki tercihim "bu piyasa" ya aykırı idi!
O yüzden, belki yanlış ama misalleri gördükçe sonraları galiba daha da katılaştım. Kimileri kara listelere alınırken, askeri veya sivil "İsme davet listeleri" hiç hoşuma gitmedi.
Gazetecilerin "soru, sorgu ve eleştiri mesafesi" kaybı da!
Muhabirlerin sık sık çiğnenip yönetmenler, başyazarlar, köşe yazarları, temsilciler (hatta patronlar) ile kurulmuş fazla yakın siyasi, bürokratik, askeri ilişkiler de.
Maruzatım budur işte!


Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Turkuvaz Medya Grubuna aittir. Kaynak gösterilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz.
Ancak alıntılanan köşe yazısı/haberin bir bölümü, alıntılanan habere aktif link verilerek kullanılabilir.

Ayrıntılar için lütfen tıklayın