Kızıyla birlikte üç gün enkazda kaldı

Binnaz Tiryaki (34) deprem olduğunda üç yıllık evliydi. Kızı bir buçuk yaşındaydı. Denizci eşi, bir yıldan beri ilk kez 17 Ağustos'tan üç gün önce eve gelmişti. O gece yaşadıklarını şöyle anlatıyor: "Kızıma bizim odada yer yatağı yapmıştım. Birden gürültü koptu. Yataktan kalkamadım, kızımızı yoklamak için elimi yatağın yanına attım ama yer çökmüştü. Sonra bayılmışım, sırtımdaki acıyla uyandım, bacaklarımı zaten hissetmiyorum. O sırada eşim uyandı. O tamamen enkaza gömülüydü. Birbirimizi göremiyoruz ama konuşuyoruz. Dışarıdan sesler duyuyorduk. Eşime hep 'Dayan bizi kurtaracaklar,' dedim. İlk başta kızımızı bulamadım. Acımdan arada bayılıyordum. Eşim o sırada hafızasını kaybetti. Sonra acısından kendini öldürmek istedi. Bir süre sonra beni duymamaya başladı. Ben yine bayılmışım. Ayıldığımda elimi alnına değdim, vefat etmişti. O arada kızım, baba demeye başladı. Bir şekilde onu enkazın içinden buldum. 'Baba deme artık, baba öldü, seni ben kurtaracağım' dedim. O da anladı. O sırada terimizi, idrarımız içmeyi denedik. Biberonunu buldum ve kızıma verdim. 'Bana bir şey olursa sen hiç susma, hep bağır,' dedim kızıma. Köpekler bizi buldu. 'Üzerinde çok ağırlık var kaldıramıyoruz,' dediler. 'Alet yok, çok zorlanıyoruz,' diyorlardı. Bir ara çok toz yaptılar, kızıma zarar verdiklerini söyledim. Demirler çıktı, 'Kesici aletimiz yok,' dediler. Artık dayanacak gücümüz kalmamıştı. Küçük bir delik açtılar. Oradan kızımı uzattım. 'Kızımı tanıdığım birine verin,' dedim. Artık içerisi eşimin bedeninden dolayı çok kötü kokuyordu. Rus görevli bana 'Alet yok, seni çıkaramayabiliriz,' dedi. 'Bacağını buradan kesersek dayanır mısın?' dediler. Kabul ettim. Sonra krikoyla üzerimdeki yükü kaldırıp bacağımı da çıkardılar. Üç gün sonra öyle çıkmışım. Sonra Ankara'ya gittim, orada bacağımı kestiler. Üç kez ameliyat oldum. Kızım bir yıl sonra eve geldiğimde beni tanımadı ama sağlığı yerindeydi, şu anda 11 yaşında..."