Dost hatrına, Shakira!

Çabuk arkadaş gazına gelen ve "Hayır," demek konusunda, ciddi sıkıntılar yaşayan biri olarak, kendi kendime sık sık şu soruyu sorarım: "Ben şimdi buraya niye geldim?" Bu yer, bir şehir de olabilir, bir ülke de! Ya da geçen gün olduğu gibi bir konser de... Shakira'yı dinlemem etmem, şarkılarını bilmem, ayrıca konserlere de antipatim vardır. Sıkılırım çünkü... Bu yerkürede koşa koşa gideceğim tek konser, U2 konseri olabilir ancak. Ama işte yine sağlam bir 'arkadaş ayarıyla', bir baktım Çeşme'den kalkmışım, hooop gelmişim Kuruçeşme Arena'ya... Ayrıntıları anlatmayayım, zaten bütün hafta okudunuz, izlediniz. (Gerçi bazı yorumlar akıl alır gibi değildi: Yok insanlar ezilmiş, yok organizasyon kötüymüş, kimse doğru düzgün sahneyi görememiş vs. Emin olun tüm bunlar; külliyen uydurma!) Neyse.. Küçücük, sıcacık, hafif 'dayı' bir kadın geçti işte İstanbul'dan... 'Dayı'lığı sahnede ortaya çıkan şirin bir küçük kadın... (Mikrofonu başının üzerinden tutuşu nasıl da bıçkındı öyle!) BKM'nin ortaklarından benim canım Neco'm (Necati Akpınar) ve sevgili ablamdostum Şenay Düdek'le konser öncesi sohbet edip, biraz da dedikodu yapıp, hasret giderdiğimiz dakikalarsa, benim için konserin en keyifli zamanlarıydı. Bunun dışında ben yine ve hala kendime soruyorum: "Sahi, benim ne işim vardı orada?"