Bu yangını su söndürmez

Gözlerini kırpmadan alevlerin içine giren itfaiyeciler, ölen arkadaşlarının ardından timsah gözyaşı döken yetkililerin aksine yüreklerindeki yangının kolay kolay sönmeyeceğini söylüyor

Gazetemize ulaşan bu mektup bir ibret öyküsü...
Dün gazetemizin faksına düşen bu mektubu okuduğumuzda ateşin sadece düştüğü yeri yaktığını bir kez daha anladık. Hafta sonu Fatih'te çıkan bir yangına koşan itfaiye erlerinden Ekrem Bulut, çöken bir duvarın altında kalarak can vermiş, arkadaşı Ersin Kırço da ağır yaralanmıştı. Ekrem'in yüreklere düşen acısı daha soğumadan bu kez de Ersin'in Azrail'e yenik düştüğü haberiulaştı. Dün düzenlenen cenaze törenine katılan başta Büyükşehir Belediye Başkanı Ali Müfit Gürtuna ve İtfaiye Daire Başkanı Sabri Yalın olmak üzere herkes ne kadar üzgün olduğunu söyledi. Ancak bu acıyı ve yaşadıkları koşulları gözlerini budaktan sakınmayan isimsiz kahramanlardan başka kimse anlatamazdı. İbret alınması için yayınladığımız mektubu kimlerin yazdığını ise iş güvenlikleri için yazmıyoruz...

ONLAR BİZİM CANLARIMIZ
Acımız büyük, çok büyük... Acılar paylaşıldıkça azalırmış derler, ama siz onu gelin bir de biz itfaiyecilere sorun. Sonra da şehit olan Ekrem ile Ersin'in ailelerine sorun. Ateş düştüğü yeri yakıyor.

Beraber yediğimiz, içtiğimiz, ağlayıp güldüğümüz, eğitim yaptığımız, spor yaptığımız hatta yeri gelip futbol takımı, için kavga ettiğimiz ama yangında gözümüz, kulağımız, birbirimize emanet ettiğimiz canımız, can yoldaşlarımız Ekrem. Ersin ve diğerleri... Şehitlerimiz... Neye yanalım, neye sevinelim.

Sahipsizliğimize, yalnızlığımıza, maddi ve manevi sıkıntılarımıza, eğitimsizliğimize, başımızdakilerin hava atmak uğruna bizleri harcamalarına, işi bilenin değil, partide dayısı olanın rütbe almasına, vakıf adına milletin soyulmasına, sosyal hakkımızın ve güvenliğimizin olmamasına mı yanalım?

BEN ATEŞİN DÜŞMANIYIM
Yoksa şehitlerimizin olmasına, görev aşkımıza, bir kediyi, bir bebeği, bir yaşlıyı bir canı kurtarırken aldığımız hazza, zevke, huzura mı sevinelim?

Ben itfaiyeciyim. Bugün benim yangınım var. Yüreklerimiz yanıyor. Gözlerimizdeki yaşlar sağanak oldu. Artık geceleri uyku girmiyor gözlerimize. Yüreğimize taş bağladık. Ellerimiz hala titriyor. Boğazımızdan bir lokma daha geçmiyor. Ruh halimiz bozuldu.

Ama dedim ya ben itfaiyeciyim. Can yoldaşımı toprağa verip yine can kurtarmaya gidiyorum. Alevlerden hayat kurtarıyorum. Mal kurtarıyorum. Herkes alevlerden kaçarken ben İbrahim Peygamber misali alevlere girip ateşle olan kavgama devam ediyorum. Benim için ateşteki hiç farketmiyor. Müslüman, yahudi, dinli, dinsiz, zengin, fakir, yaşlı genç yeter ki canlı olsun. Benim düşmanım ateş, ben ateşin düşmanıyım.

KOLTUK SEVDASINA YENİLDİK
Soruyorum size ey itfaiye daire başkanı. Beşyüz kişilik kurtarma timin nerede? Son sistem donanımlı ekiplerin, araçların, çizmelerin, telsizlerin nerede?

Hatırlayın konuşmalarınızı... İtfaiyecilerin tek katlı evleri var. Depremde onlar güvende, İstanbul güvende demiştiniz. Bu itfaiyeciler nerede Amerika'da mı yoksa uzayda mı?

Süslü elbiselerle televizyonda demeç vermek, palavra sıkmak kolay. Nasıl olsa yanan biz, hava atan paraları vakıftan götüren, koruyucu elbise ve teçhizatı kullanansizlersiniz. Sizi Allah'a havale ediyoruz.

Bizler yenildik. Partizanlığa, adam kayırmaya, koltuk sevdasına yenildik. Ateşin yakmadığı, depremin yıkmadığı itfaiyecileri işte bunlar yakıp yıktı. Yeter artık diyorum. Duyun sesimizi!

Teçhizat istiyorum. Eğitim istiyorum. İş güvencesi istiyorum. Bu kutsal mesleğin meslek olarak kabul edilmesini istiyorum. Ben itfaiyeci olmak istiyorum.