Marş ve demokrasi bir araya gelir mi?

TV'yi biraz geç açtığım için ben şahit olmadım ama İspanya'ya karşı maç başlamadan önce söylenen İstiklal Marşı'na seyircinin katılış biçimi vahimmiş.
Gazeteci Efkan Bucak'ın izlenimi şöyle: " Ali Sami Yen Stadı'nı dolduran kalabalık, İspanya Milli Marşı'nı ıslıkladıktan sonra İstiklal Marşı'na başladı ve hayatımda gördüğüm en kötü milli marş performansını sergiledi. Hatırlarsınız, ortaöğrenim yıllarımızda, marş iyi söylenmediğinde tekrarlatılırdı ancak bizim bile geçmişteki kötü performanslarımız dünkünün yanında harika kalıyordu." ( Radikal, 2 Nisan )
Tuhaf bir durum bizimkisi: Kendi milli marşını söyleyemeyen bir ulusuz. Ama kabahat insanlarda değil. Beste ile güfte birbirini tutmuyor.

Bir de marş dendi mi hemen aklımıza askerlik geliyor. Buna karşılık demokrasi ile marşı zihninde bağdaştıran pek azdır. Halbuki bu mümkün. İşte örneği: '
NTV Tarih' dergisi hayırlı bir iş yaparak, nisan sayısında Kalan Müzik'ten çıkan ' Osmanlı Marşları' adlı albümü promosyon olarak dağıttı.
Cemal Ünlü'nün derlediği albümdeki 14 marş, orijinal taş plaklardan dijital ortama aktarılmış.
Neler yok ki aralarında: Reşadiye Marşı, İzmir Marşı, Plevne Marşı, Vatan Marşı, Cezayir Marşı, vs.
Bu arada ' Mebusan ('Milletvekilleri') Marşı'na dikkatinizi çekmek isterim: 1909'da kaydedilmiş ' sivil' bir marş bu.
Acaba demokrasi tarihimizde böyle bir marş olduğunu bilen kaç milletvekili var Meclis'te?
Kaç milletvekili, 1840'tan 1950'ye yapılan seçimleri anlatan İstanbul Taksim'deki ' Sine-i Milet' sergisini gezdi?
Çok şey mi istedim?


Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Turkuvaz Medya Grubuna aittir. Kaynak gösterilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz.
Ancak alıntılanan köşe yazısı/haberin bir bölümü, alıntılanan habere aktif link verilerek kullanılabilir.

Ayrıntılar için lütfen tıklayın