| 8 Şubat 2009, Pazar |
Adana'da sadece Acılı Kebap yok!
17.01.2009
İLİŞKİLİ HABERLER
- Dayıların, akrabalarınızın medyaya konuşması yasakmış, öyle mi?
- Böyle bir yasak kimseye koyamam, hele büyüklerime hiç koyamam, aldığım terbiye odur. Ama kimsenin medyaya konuşmasını istemem, hoşlanmam. Çünkü onlar benim özelimdir. Ben özelini, ailesini uzak tutmaya çalışan bir adamım. Benle ilgili yeteri kadar malzeme var, başkasına gerek yok! Anam, babam, eşim, onlar uzak kalsın istiyorum. Onlar da zaten fazla meraklı değiller.
- Peki etrafta bıçkın dayılar, mahalle ortamı... Kabadayı gibi mi yetiştirildiniz biraz?
- Adana'daki kabadayılık mafya tipi bir kabadayılık değildi, bunu iyi anlatmak lazım. Yani para çalan, yol kesen filan değil. İyi giyinen, racon kesen insanlardı kabadayılar. Dayılarım da öyleydi. Tabii ben erken koptum biraz onlardan; 16-17 yaşından itibaren Adana Demirspor'la birlikte, Adana'nın dışına çıkmaya başladım. Ama hiç kopmadım ailemden, top oynadığım arkadaşlarımdan... Adanalılar Derneği ile de şehre yardımımı sürdürüyorum. Yarın akşam da (dün akşam) Adanalılar gecesine katılacağız, birlikte olmanın dışında güzel bir amacı var çünkü o gecenin. Okuyamayan, muhtaç olan Adanalılara yardım etmek için yapılıyor gece. Şu da hoşuma gidiyor; mesela 25 senedir burada olup da bir gram konuşmasını bozmamış insanlar da var biliyor musunuz?
- Siz de değişiyor musunuz onlarla?
- Masada oturup konuşunca 30 saniye sonra öyle oluyorum otomatikman! Özellikle sinirlendiğim zaman! (gülüyor) Aslında Adana şivesi diye bir şey yok; belki aksan, kendilerine özgü bir konuşma sanatları var. Kelime dağarcıkları zengin, esprileri gerçek, doğal, fıkraları gerçekten yaşıyorlar. Son gittiğimde, top oynadığım eski arkadaşlarla toplandık, boğazlarım acıyordu gülmekten.
- Adana'nın en çok nesini seversiniz?
- Adana yeterince anlaşılamamış bir şehir bence. Orada sadece acılı kebap yok! Sadece maço tipli adamlar yok! Adana, Yaşar Kemal'inden Orhan Kemal'ine, Karacaoğlan'ından Kasım Gülek'ine, Suna Kan'dan Bedri Baykam'ına çok bereketli bir toprak. Hiç hatırlamıyorum ben mesela 'Adanalıyık, Allah'ın adamıyık' diye bir laf. Adanalı bunlardan bıktı, Adanalı'nın başka meziyetleri de var. Edebiyatıyla, müziğiyle, sanatkarıyla donanımlı bir şehir. Öyle bakmak lazım, haksızlık etmemek lazım bu şehre.
- Böyle bir yasak kimseye koyamam, hele büyüklerime hiç koyamam, aldığım terbiye odur. Ama kimsenin medyaya konuşmasını istemem, hoşlanmam. Çünkü onlar benim özelimdir. Ben özelini, ailesini uzak tutmaya çalışan bir adamım. Benle ilgili yeteri kadar malzeme var, başkasına gerek yok! Anam, babam, eşim, onlar uzak kalsın istiyorum. Onlar da zaten fazla meraklı değiller.
- Peki etrafta bıçkın dayılar, mahalle ortamı... Kabadayı gibi mi yetiştirildiniz biraz?
- Adana'daki kabadayılık mafya tipi bir kabadayılık değildi, bunu iyi anlatmak lazım. Yani para çalan, yol kesen filan değil. İyi giyinen, racon kesen insanlardı kabadayılar. Dayılarım da öyleydi. Tabii ben erken koptum biraz onlardan; 16-17 yaşından itibaren Adana Demirspor'la birlikte, Adana'nın dışına çıkmaya başladım. Ama hiç kopmadım ailemden, top oynadığım arkadaşlarımdan... Adanalılar Derneği ile de şehre yardımımı sürdürüyorum. Yarın akşam da (dün akşam) Adanalılar gecesine katılacağız, birlikte olmanın dışında güzel bir amacı var çünkü o gecenin. Okuyamayan, muhtaç olan Adanalılara yardım etmek için yapılıyor gece. Şu da hoşuma gidiyor; mesela 25 senedir burada olup da bir gram konuşmasını bozmamış insanlar da var biliyor musunuz?
- Siz de değişiyor musunuz onlarla?
- Masada oturup konuşunca 30 saniye sonra öyle oluyorum otomatikman! Özellikle sinirlendiğim zaman! (gülüyor) Aslında Adana şivesi diye bir şey yok; belki aksan, kendilerine özgü bir konuşma sanatları var. Kelime dağarcıkları zengin, esprileri gerçek, doğal, fıkraları gerçekten yaşıyorlar. Son gittiğimde, top oynadığım eski arkadaşlarla toplandık, boğazlarım acıyordu gülmekten.
- Adana'nın en çok nesini seversiniz?
- Adana yeterince anlaşılamamış bir şehir bence. Orada sadece acılı kebap yok! Sadece maço tipli adamlar yok! Adana, Yaşar Kemal'inden Orhan Kemal'ine, Karacaoğlan'ından Kasım Gülek'ine, Suna Kan'dan Bedri Baykam'ına çok bereketli bir toprak. Hiç hatırlamıyorum ben mesela 'Adanalıyık, Allah'ın adamıyık' diye bir laf. Adanalı bunlardan bıktı, Adanalı'nın başka meziyetleri de var. Edebiyatıyla, müziğiyle, sanatkarıyla donanımlı bir şehir. Öyle bakmak lazım, haksızlık etmemek lazım bu şehre.
İLİŞKİLİ HABERLER
Yayın tarihi: 8 Şubat 2009, Pazar
Web adresi: https://www.sabah.com.tr/2009/02/08/pz/haber,66647BD4E5AF4973B28BCA592BAD9D88.html
Tüm hakları saklıdır.
Röportaj Haberleri
Son Dakika | Ana Sayfa | Yazarlar | Çizerler | Günün İçinden | Ekonomi | Gündem | Siyaset | Dünya | Spor | Hava Durumu | Sarı Sayfalar | Dosyalar | Günaydın | Televizyon | Astroloji | Sağlık | Magazin | Teknoloji | Otomobil | Turizm Rehberi | Emlak | İşte İnsan | Sabah Çocuk | Mobil Eğlence | Detaylı Arama | Cuma | Cumartesi | Pazar | Kültür-Sanat | EGazete | Gazete Reklam | Internet Reklam | Gizlilik Bildirimi | Künye / İletişim | Bize Ulaşın
 |
Copyright © -2009 Tüm hakları saklıdır. TURKUVAZ GAZETE DERGİ BASIM A.Ş. | 
|