Eden bulur

Herkes yaptığının cezasını bir gün çeker diye inanırız...
Halife Harun Reşit'in bahçesinde çok sevdiği bir gül fidanı varmış. Bahçıvanına bu fidana gözü gibi bakmasını tembihlemiş. Bahçıvan, günlerce üzerine titremiş çiçeğin; tomurcuklar açmış, güzelim bir gül oluvermiş. Tam Harun Reşit'e haber verecekken, kuşun biri o nadide çiçeği gagalayarak mahvetmiş. Bahçıvan, çıkmış Harun Reşit'in huzuruna olayı anlatmış. Halife tek bir cümle sarf etmiş: "Eden bulur" Hakikaten o kuş, bir yılanın ağzında can vermiş. Bahçıvan "Allah'ım sen ne büyüksün" diye halifeye durumu nakletmiş. Halifeden gene tek bir cümle işitmiş: "Eden bulur."
Bir süre sonra, bahçıvan kendisini sokacağından korkarak yılanın kafasını ezmiş. Harun Reşit, gene "Eden bulur" cümlesiyle hadiseyi değerlendirmiş. Bu defa sıra bahçıvana gelmesin mi! Bahçıvan, kendisinden beklenmeyen yanlış bir iş yapınca, Halife onu cezalandırmış. Bahçıvan kendisini yerden yere atıp, mutlaka Harun Reşit ile görüşmek istiyormuş. Nihayet huzura çıkarılmış. "Ben cezayı hak ettim ama, korkuyorum ki, 'Eden bulur' cümlesinin gereği olarak, sizin de başınıza bir şey gelmesin."

"İnsanın kemale ermiş olanı nasıldır?" diye sorsanız, derim ki, "Haksızlığa uğradığında adaletli davranan, yanlışı gördüğünde doğru yaparak örnek olmaya çalışan, çirkinliklerle karşılaştığında güzeli sergileyen" kişidir.
Yoksa "Eden bulur" düsturuyla, sırayla herkesin başına kötü bir şey gelmesi kaçınılmaz oluyor.