Bir yarış atının hüzünlü hikâyesi

Bundan birkaç ay öncesine kadar sahibine 400 bin YTL kazandırmış bir attı Majör. Yarış parkurlarında başarıyla koşarken sahibinin gözünün içine baktığı, altılı oynayanların şeceresini ezbere bildiği bir atın hikâyesi onunki. Beş yaşındaki İngiliz yarış atı Majör, en son koşusunu temmuz ayında yaptı ve o yarışta sakatlandı. Ve bu olayla birlikte bir atın zirveden, vefasızca terk edilişe uzanan acıklı hikâyesi başladı. O talihsiz günün hemen ardından sahibi tarafından Majör'ün tedavisine başlanmıştı. Ancak veterinerleri atın artık eskisi gibi koşamayacağını söyledi. Ve bunu duyan sahibi, Majör'ü şehir dışında İranlı bir ailenin yanına bıraktı. Aile bir süre Majör'le ilgilendiyse de, bir nedenden dolayı taşınmak zorunda kalınca, talihsiz at da sokakta kaldı. Günlerce sokakta perişan halde dolaşan ata bir sitenin güvenliğinden sorumlu Yılmaz Gümüş sahip çıktı. İki ay süresince evinin yakınındaki boş bir arazide baktığı Majör, gün boyu bağlı kalmaktan hiç hoşlanmamıştı. Bir gün atın boynuna bağlanan ipten kurtulmaya çalışırken dolanıp kaldığını gören Yılmaz Gümüş, Majör'ü serbest bırakmak zorunda kaldı. Yine de atı gözetmekten geri kalmıyordu. Bu sırada bazı kişiler Gümüş'ün yanına gelip, atı satın almak istediklerini söylüyordu. Bunun üzerine endişelenmeye başlayan Gümüş, Majör'ün çalınmasından ve kesilmesinden korktuğu için onu kurtarabilecek kalıcı bir çözüm aramaya başladı ve DOHAYKO'ya (Doğayı ve Hayvanları Yaşatma ve Koruma Derneği) başvurdu. Derneğin Gürpınar sorumlusu Sema Mandev'den yardım istedi. Bunun üzerine "Ne yapabiliriz?" diye araştırmalara başlayan Sema Mandev, Türkiye Hayvanları Koruma Derneği'nin Bursa Karacabey'deki çiftliğine atı götürebilmek için derneğin başkanı Birgül Rona ile iletişime geçti. Atın, çiftliğe atlar için yapılmış özel bölüme yerleştirilmesine karar verildi. Ancak bu kez de ortaya nakliye sorunu çıkmıştı. Sema Mandev, Türkiye Jokey Kulübü'ne yazılı olarak başvurmasına ve bir hafta süresince günde üç kere aramasına rağmen hiçbir yanıt alamamıştı. İşin acı tarafı bu hayvanlardan bir servet kazanılmasına rağmen sakatlanan ve yaşlanan atların bakımı için şimdiye kadar hiçbir girişimde bulunulmadığını öğrenmişti. Major belki de bu anlamda diğerlerine göre şanslı bir attı. Hikâyenin sonunda Atlı Spor Kulübü'nün de yardımıyla bu işler için özel aracıyla at transferi yapan aracı kişiyle iletişime geçildi ve Gürpınar Belediyesi'nin, DOHAYKO'nun desteğiyle Majör, THKD'nin Bursa Karacabey'deki çiftliğine nakledildi.

O ŞİMDİ MUTLU
Hikâyenin sonunda bir de dokunaklı bir kısım daha var ki, o da şu: Yılmaz Gümüş atın gideceği günün sabahında Majör'e; "Artık gidiyorsun, buralardan kurtuluyorsun," dediğinde Majör sırtını dönmüş ve gidene kadar en sevdiği yiyecek olan elma dahil hiçbir şey yememiş. Yılmaz Bey, Majör'ü uğurlarken gözyaşlarını tutamamış ve hâlâ ne kadar hisli, akıllı bir hayvan olduğundan bahsediyor.