Yalnız annemin mi? Bütün çocukluğum ve ilkgençliğim büyüklerin kendi çocukluklarında yaşadıkları bayramları ağızlarından bal damlayarak anlatışlarını hayranlıkla dinlemekle geçti. Onlara inandım ve anlatıla anlatıla efsaneleşen o eski zamanlara hep özendim. Zaman geçti, dünya döndü, ben de anne oldum ve bir gün kendimi, o sabahın çok erken saatinde uyandırılmaktan, kapı kapı akrabaları ziyaret etmekten, annemin arife kuaförü serüvenlerinden ve gözümüzün önünde öldürülen dostumuz koyunlardan dolayı, yaşarken pek de mutlu olmadığımız sahneleri de dahil olmak üzere oğluma 'benim çocukluğumdaki bayramlar' efsaneleri anlatırken yakaladım. Ağzımdan bal damlarken, oğlum da heyecanla beni dinliyordu. İşte o anda büyü bozuldu, anladım ki, büyümüştüm.

İnsanın ağzından bal damlayarak anlattığı unutulmaz, olağanüstü anıları, aslında ne olaylar, ne de kişiler üzerine kurulmuştur. İnsan en fazla kendi çocukluğunu, yaşı ilerledikçe hem çocukluğunu hem de ilkgençliğini özler. Çünkü anılarda asıl anlatılan ve özlenen çocukluğun saflığı, henüz düşkırıklıkları, korkular, ihanetler, yalnızlıklar ve çelişkilerle tanışmamışlılığın güzelliğidir. Çocukluğu sevgi ve güven içinde geçmiş olan şanslılarımızın özlediği, ne eski bayramlar, ne de eski aşklardır. Biz aslında o zamanlardaki kendimizi özleriz. Özleriz. Biz, çocukluğumuzun uzun, hiç bitmeyen günlerini, sonsuza dek süreceğini sandığımız arkadaşlıklarımızı, herkesten güçlü olduğuna yürekten inandığımız babamızın yarattığı güveni, hep yanıbaşımızda, asla yargılamadan ve daima affederek her derdimize deva olan tek kadın: annemizin yarattığı sevgiyi özleriz. Özleriz biz. Çok özleriz. Bazan bir kokuyla, bazan bir şarkı, bir şiir, bir filmle ya da bir rüyayla özleriz. Burnumuzun direği sızlar, anılar apansızın dökülür hafıza çekmecelerinden, gülümseyerek o günleri düşünürüz. Bayram, doğum günü gibi özel günler çocukluğumuzu unutmamamız için yaratılmış şahane ama çok hınzır tuzaklardır. İşte bu yüzden annemin (annenizin, anneannenizin, dedenizin, yakında da sizin) çocukluğunda şimdikilerle kıyaslanamayacak kadar basit ve çeşitsiz lunaparklardan 'şahane panayırlar' olarak bahsetmesini, yeni bir elbise ve ayakkabıyı fetişistce övmesini, akrabalarla yenen kalabalık aile yemeklerini kraliyet sofraları gibi ballandırmasını artık içinde hüzün de bulunan bir geniş gülümsemeyle dinliyorum. Annem çocukluğuna özlem baladı söylüyor aslında. Çocukluk duygularını anıyor. Tıpkı diğer 'bizim çocukluğumuzdaki bayramlar başkaydı' diyen herkes, tıpkı hepimiz gibi...

Çünkü bütün çocuklar güven ve sevgiye ihtiyaç duyarlar ve bunu kesinlikle hakederler. Çocuklarımıza ilerde ballandırarak anlatacakları güzel bayram anıları yaşatalım. Hem kendi çocuklarımıza hem de gücümüzün yettiği kadarıyla başka çocuklara, özellikle sokak çocuklarına.

(Kurban konusundaki tartışmalara gelince; Dünya ve değerler o kadar hızla değişiyor ki, biz istesek de, istemesek de gelecek 20 yıl içinde kurban keserek hayır yapmak, tamamen kansız hayırlara dönüşecektir. Aslolan kan ve gösteriş yerine hayır yapmaksa, bundan rahatsız olmak da gerekmeyecektir.)

Hepinize iyi bayramlar.