Otelde baktım, takım kahvaltı ediyor.. Az sonra onlar da havaalanına hareket edecekler.. Mustafa Denizli, takımın teknik direktörü ortalarda yok.. Vural da yakın dostu, hocanın.. "Nerde Mustafa" dedim.. "Dün gece maçtan sonra gelmiş odasına kapanmış, bir daha gören olmamış" dedi..

"Hemen odasına gidiyoruz" dedim..

Kapıyı çaldık, çaldık, sonunda açıldı..

Bozulmamış gibi duran bir yatak.. Masa.. Başında boşalmış bir koca viski şişesi.. Ve Mustafa Denizli bitkin, perişan..

..ve hüngür hüngür ağlıyor..

Sabah erkenden, Türkiye'yi, evini aramış.. O zamanki eşi Jülyet, gazeteleri okumuş ona telefonda ve yıkılmış, çökmüş Mustafa Denizli..

8 gol yemiş, İngiltere'den, bir gece evvel.. Orası önemli değil.. 14 Kasım 1984'te İstanbul'da sekiz yemişiz İngiltere'den.. Wembley'de yesek ne olur?..

Bu defa bir fark var ama..

Mustafa Denizli, milli takımın başına geçen bu gencecik hoca, göreve geldiği günden beri hep birşeyi haykırmış:

"Onurlu beraberlikler, şerefli yenilgiler devrine paydos.. Kazanmak için oynayacağız.. Hücum futbolu oynayacağız.. Londra'ya, İngiltere'yi Wembley'de yenmeğe gidiyoruz.."

Hücum futbolu..

1982 Dünya Kupası'ndan döndüğüm günden beri ortaya attığım bir deyim.. Milli takıma yıllarca oynatılan anti futbola, oynamak değil, rakibe oynatmama düşüncesine bir başkaldırı.. Sahaya "Yenilmemek" için değil, "Yenmek" için çıkma düşüncesini beyinlere çakmak..

"Futbol oynamaya niyetlenmezsek bir adım ileri gidemez, hep bu şerefli yenilgilerle avunur, beraberliklerle bayram yaparız.. Ama yenilme, hatta hezimete uğrama riskini göze alırsak, eksiklerimizi, gediklerimizi görmekle kalmaz, üstün yeteneklerimizin de farkına varırız.." diyorum..

"Alt yapıda bizden çok ileri olabilirler. Ama üst yapıda, milli takımı oluşturan 22 kişide biz o kadar geri değiliz" diyorum..

"Hücum futbolu" diyorum.. "İlle hücum futbolu.."

Önce bana telefon edip "Hıncal, yanlış yapıyorsun.. Futbol futboldur.. Hücumu olmaz" diyen Doğan Ağabey'i de ikna ediyorum.. Yıllarca savunma oynatılmış, ötesini aklına bile getirmemiş insanların kafalarında bir düşünce devrimi yaratmak için bu radikal deyişe ihtiyaç var.. Doğan Ağabey de müthiş bir hücum futbolu savunucusu oluyor ve sonunda, bizi anlayan bir genç, bir yürekli, bir devrimci lider, Mustafa Denizli milli takımın başına geçiyor..

"Biz hücum futbolu oynayacağız" diyor.. "Bundan sonra kazanmak için oynayacağız.."

Wembley maçına sıra geldiğinde de, gürlüyor..

"Beraberlik bize hiçbir şey kazandırmaz.. Muhakkak kazanmak zorundayız ki, finallere gidelim.. İşte bu sebeble İngiltere'ye kazanmaya gidiyoruz.."

Türkiye'de müthiş tutucular, korkaklar, kabuklarını bir türlü yırtamayanlar medyaya hakim.. Hücum futbolu deyişi ile alay ediyorlar.. Mustafa Denizli'ye ve onu her yerde, her zaman destekleyen "Türkiye layık olduğu yere gelecektir. Gelmesi için bu devrimi yapacaktır" diyen bana, Doğan Ağabey'e isim takıyorlar..

"Umut Tacirleri.."

..ve de pusuya yatmış, bu hezimeti bekliyorlar, içlerindeki, kini, nefreti, öfkeyi, ama asıl önemlisi "Kıskançlığı" kusmak için..

8-0 onlara bu fırsatı veriyor.. Jülyet bu kusmukları okuyor ve Mustafa Denizli ağlıyor..

Mustafa Hoca'ya iki kez bağırdım hayatımda.. Zamanı gelir, ikinciyi de anlatırım.. İlki o sabahtı işte..

"Devrimciler, işe yenilgi ile başlamaya hazır olmalı.. Hücum futbolu derken, takımı Wembley'de kazanmak için sahaya sürerken bunları göze almamış mıydın?..

8-0 yenilmeyi göze alamazsan, bir gün yenecek günlerin gelir mi?.. Bunu söylemiyor muydun?.. Söylediklerine mi inanmıyordun, kendine mi güvenmiyordun?.. Kendin inanmazsan, milleti nasıl inandırırsın?.. Şimdi duşunu al, traşını ol, çık takımın başına geç.. Onlara bu ilk adımın arkasını anlat.."

O Hollanda'yı da, Almanya'yı da, dize getirişimizi izlediler.. Avrupa Kupası finallerine katılmayı adet haline getirdik. Gene Denizli yönetiminde, turnuvayı ilk sekizde bitirdik. Şenol Güneş'e rağmen, Dünya Kupası finallerine kalmayı başardık..

..Ve hepsinden önemlisi.. Şenol Güneş'in bizden çok aşağılardaki takımlara, Türkiye'de kaybettiği 7 puana rağmen, Avrupa Klasmanı'nda ilk sekize girip, adımızı İngiltere'nin tepesine yazmayı başardık..

Bize "Umut Taciri" diyenler utandılar mı?.. Günah çıkardılar mı?.. Özür dilediler mi?..

Mustafa Denizli'ye kin, öfke, nefret kusmaya devam ederken, onun yerine getirilen Tınaz Tırpanlara, Şenol Güneşlere, hem de ne payeler vererek sahip çıktılar.

Türkiye değişti, büyüdü, onlar küçük dünyalarında, küçücük kalmaya devam ettiler.

"Dünya üzerinde milyarlarca insan, bugün benim gibi bu tabloya bakacak.. Milyarlarca insan, Türkiye'nin adını, futbolu icad eden İngiltere'nin tepesinde görecek" dedim..

"Ne mutlu sana, Mustafa Denizli, ilk adımı sen attın" dedim..

..ve eğer çok görmezseniz, kendimle de hem de nasıl gurur duydum!..