28 Ocak şair Özdemir Asaf'ın 21. ölüm yılı idi. Ama bilgisayarım azizlik yaptı ve sistemi çöktüğü için Özdemir Asaf için yazdığım yazı da rötar yaptı.
Gecikmeyle de olsa sevdiğim şairi saygıyla anıyorum.
***
Bebek'te açtığı meyhane zamanına erişemedim. Ama Asmalımescit'te Refik'in meyhanesinde çokça bulundum. Müjdat Gezen'in abisi Nejat da, Bekir Sami Sertöz de, Gürdal Duyar da...
Gürdal Duyar, bir "karşı" masada oturur, el kadar ak kâğıtlara "çaktırmadan" desenler çizerdi. Gecenin bir vaktinde de bir çiçek bırakır gibi, çizdiği deseni masaya bırakır, karanlığın koynunda kaybederdi gölgesini...
Duyar'ın işte o desenlerinden biri, Özdemir Asaf'ın ölümünden sonra "Ça" başlığı altında toplanan yazılarının kapağını süsleyecektir.
O yıllarda Özdemir Asaf, Refik'e akşamüzeri gelir, masasını "beyaz"larla donatırdı: Sulandırılmış rakı, ayran ya da yoğurt, beyaz peynir, karnabahar...
Ve ölümsüzlüğünün sırrını bulduğuna inandığı zeytinyağı...
Bir akşam, "Bu yiyeceklerle doksan yıl yaşamanın sırrını buldum" demişti, en büyük düşü de Şişhane'de "beyaz"larla donatacağı dört-beş masalık bir meyhane açmaktı...
Fakat, o akşamın üzerinden daha bir yıl geçmeden ömür defterini ölüm adına imzaya açacaktı...
Türk şiirinin pelerin ile dolaşan ve kadınlara gecenin hangi saatinde olursa olsun, nereden bulmuş olursa olsun, çiçekler sunan tek
şairiydi. Bu anlamda da "jest"lerin şairi...
Şiiri de bir "jest"ti bu yüzden, davranışları da...
Şiirini belli bir akıma bağlamak mümkün değil.
Özgünlüğü de buradan kaynaklanmakta.
Dediği gibi, oldu bitti "ödül"e ısınamadı, bu yüzden de hiçbir ödüle katılmadı.
Bunun içindir künyesinde "ödül" sözcüğünün bulunmayışı...
Asıl ününü ise ölümünden sonra kazandı, gençlerin "sevgili" şairi oldu.
"R"leri söyleyemezdi, ama bu kendi özel şiir dilini yaratmasına engel değildi.
Konuştuğu gibi yazdı.
"Sana güzel deyorlar; / Sakın olma" diye yazmışsa öyle de konuştu.
Yalın yalnızlığına sığındı şiirinin ve kendinin...
Asıl adı Halit Özdemir Arun idi.
Özdemir Asaf diye bilindi.
