Eda gitti, yaz bitti

ESKİDEN yazın gelişini nasıl müjdelerdik birbirimize: "Karpuz kabuğu denize düştüüü!" Peki yazın sonunu, sonbaharın gelişini anlatan sahne neydi? Sararıp dökülen yapraklar. Ama bunlar eskidendi çok eskiden! Şimdi kafamızı camdan dışarı uzatıyoruz: Eda şezlonga yattıysa tamamdır. Deniz mevsimi açılmıştır. Sonra kafa camdan tekrar uzanır: "Aaa! Eda kalkmış.." Gözümüzü dikeriz o boş şezlonga. Bir hüzün basmıştır içimizi: "Bak görüyor musun, Eda gitmiş... Demek ki yaz da bitmiş!"

İşin sulandırılmış yanı bir tarafa, gerçekten ne kadar meraklıyız bir şeylerin bitmesine. Bu günlerde kendi kendimize, yalandan bir iç çekişle müjdeyi veriyoruz: 'Bir yazı daha devirdik beaa' diye.. Peki bu yazdan aklımızda geriye ne kaldı? Belki bir hit yaz şarkısı, belki bir yaz aşkı.. Romeo diye.. Yıllar geçtikçe üzerinden, o şarkıyı her duyduğumuzda bu yaz aklımıza gelecek ve belki de o aşk.. Eda gelecek aklımıza: "Ayol kadın ne yatmıştı o şezlongta öyle," diye..

Neyse.. Tekrar ciddiyettt! Şimdi, "Yalnız yaz iyi güzeldi de, kışı da özledik yahu," diyoruz ya hani.. Yorgan altını, yağmuru (ahh nerdeee!), soğuğu, kaşkola sarılmayı, eldiven takıp kartopu oynamayı.. Ama dedik ya bitişlere meraklıyız diye. Bu efer de daha kasımı bitirmeden başlayacağız: "Yaz gelse," demeye.. Yaz gelse, bir gece kumsalda uzanırken bir yıldız kaysa, bir dilek tutsak mesela. Olsa sevineceğiz, olmazsa bir dahaki yıldızı bekleyeceğiz. Gözümüz gökyüzünde en parlak yıldızda. Sonra bir gün gelecek, tüm mevsimler birbirine karıştığında (ki mutlak son) umudumuz da bitecek. Bekleyecek mevsim de kalmayacak? Artık mevsimlerin değil, günlerin değişimine tanık olacağız. Ve çoook özleyeceğiz. Tüm o yazları, o aşkları, o şarkıları.. O en parlak yıldızı.. Eda'yı!!! Bak kalkmış şezlongdan.. Yaz bitmiş...