Hepimiz Filistin'dik ya!

Elbet benzemez;
Dilerseniz "Allah benzetmesin" deyin, dilerseniz orası için daha çok acısın içiniz;
Bugün azıcık Filistin'e gider misiniz?

Bazen bir musibet bin nasihatten iyidir, derler ya; ibretlik bir cinnet de biraz fikir verebilir.
Siz, yeniden kendi ülkenizin dinsel, etnik, ulusal, siyasi iç çatışmalarına gömülüp ruhunuzda paramparça olmadan, tekrar cenazeden cenazeye yürek koşturup ağlamadan yahut bağırmadan önce, en son Filistin'in neresinde kalmıştınız?

Hani "Hepimiz Filistiniz" idik ya, artık öyle mümkün değil.
Taraf seçeceksiniz.
Öyle kafadan, otomatikman, doğal olaraktan, yani tabii ki, elbette, mutlaka "İsrail'e karşı Filistin'in yanında olmak" yetmiyor gülüm.
Kesmiyor.
Manasız kalıyor.
Önce "Filistin'in içinde" bir taraf seçeceksiniz.
Önce "Filistin'in içinde" birbirinizi yiyeceksiniz.

Buyurun; seçin:
"Dinci terörist" Hamas mı, "ulusalcı eski terörist" El Fetih mi?
Çünkü; işgal altında, kuşatma halinde, duvarlara hapsedilmiş, on binlercesi göçlere kaçıvermiş, binlercesini hapishanelere, işkencelere, sokaklara, toprağa gömmüş, yanmış yıkılmış Filistin artık "kardeşin kardeşi vurduğu", hem de arkadan dahi, hem de bir bedenine 41 kurşun birden sıkabildiği, öteki taraftan diye imamını yerlerde sürükleyip katlettiği "iç savaş yatağı"dır.

Dinci Hamas mı, ulusalcı El Fetih mi?
Hatırlayan hatırlar.
Hamas ortaya çıkmadan çok önce, El Fetih "uluslararası terörist" sayılırdı.
Müslüman Filistinliler bir yana, "Arap milliyetçisi" veya "Milliyetçi Arap" Hıristiyan üyeleri, yöneticileri de olan El Fetih, tüm Arap ülkelerindeki "milliyetçilikleri, ulusalcılıkları" da tetiklemişti.
Hamas nasıl ortaya çıktı?..
Diye bir sorunun cevabında elbette hayal kırıklıklarının, "dini hassasiyetler"in artışının da rolü vardır.
Ama, "Milliyetçi, ulusalcı, bazen biraz solcu (laik) Filistin ve Arap ve de İran hareketleri"ne karşı, Sünni veya Şii "İslamcı" alternatiflerin desteklenmesinde, ittirilmesinde ABD ve İsrail'in rolü de az değildir.

Sonra devran döner.
Bugüne gelinir.
Hamas, Hizbullah gibi hareketlerin hem silahlı, hem seçimlerdeki gücü karşısında, bu kez "aynı merciler" eskilere başvurur.
Filistin'de El Fetih, Lübnan'da Sünniler.

Hale bakın:
Savaş halinde olduğu halde, ABD ordusunun "askere alma" hedefleri tutmuyor. Koskoca ABD yeterince kara askeri bulamıyor. Süper güç ayda 5 bin 102'nci askeri çıkaramıyor; aylık hedefi olan 5 bin 484 genci askere alamıyor.
Geriye, "Halkların birbirini yemesi", işgalciden önce birbirine düşmesi, birbirini parçalaması, boğazlaması, birbirine 41 kurşun sıkacak kadar nefret büyütmesi (ABD ve İsrail için de) en iyi çözüm olarak kalıyor.
Iraklı Şiilerle Sünniler. Kürtlerle Türkmenler. Sünnilerle Kürtler.
Filistinli İslamcılar ile ulusalcılar; Hamas ile El Fetih.
Lübnanlı Sünniler ile Şiiler. Hıristiyanlar, Dürziler.
İranlılar, ille de.
Bir de biz varız.
Hem tüm bu halklara karşı, onların savaşlarına da batarak; hem de birbirimize karşı, onları da kendi içimize, kalbimizin orta yerine batırarak; bir de biz, bir süre biz, birbirinden nefret eden bu biz, şu biz, o biz varız.
Yer misiniz!
Yersek, yiyelim birbirimizi.
Çünkü, aslında hepimiz bir nevi Filistin'dik; değil mi ki, hepimiz birbirimize karşı da birer Filistinliyiz!