Kahkahalarla ağlamak...

Yalçın Menteş'in tek kişilik oyunu "Yolluk" için uzun uzun yazacak değilim. Özeti tek cümle: Gidin, görün, izleyin ve bizim gibi kahkahalarla ağlayın!.. Yalçın, 30 yıllık alkolizm serüvenini ve örnek kurtuluş hikayesini anlatırken son onbeş dakikaya kadar herkese gülme krizleri geçirtiyor. Hele araya sıkıştırdığı viedolar var ki, anlatılmaz, yaşanır. Ben bir ara sevgili Levent Kırca'yı kendi sarhoş tiplemesine tepine tepine gülerken gördüm. Yani görüntüler, oyuna o kadar "cuk" oturmuş... Ama Yalçın oyununu öyle vurucu, öyle etkili bir finalle sonlandırıyor ki; o, sahnenin üzerinde, millet koltukta iki göz iki çeşme oluyor... Alkolizmle ilgisi olsun, olmasın, bu oyunu herkes izlemeli. İzlemeli ki, alkole başlama yaşının 11'e indiği bu topraklarda geleceğin kurban nesilleri için bir şans doğsun. Alkolle başı belada olanlar mutlaka "Yolluk"u görmeli. Alkolizmin pençesine düştüğü halde "Ben alkolik değilim" diye kendini aldatanlar ise iki kere seyretmeli... Yalçın'ın sahnede söylediği bir cümleyi, ben çıkışta "yolluk" olarak cebime koydum. Şöyle diyordu: "Kapının arkasında günışığı olduğunu biliyordum. Ama zifiri karanlıkta öyle yalnızdım ki, kapının kolunu bir türlü bulamıyordum... Unutmayın, bu iş yardımla, yardımlaşmayla aşılır..." Yalçın, yalpalayarak yürüyenler için bulunmaz kapı kollarına doğru ışıldayan bir "yolluk" sermiş... Karanlıktakilere duyurulur... (Profilo Kültür Merkezi: 21 Nisan 15.30, 28 Nisan 15.30 Gişe Tel: 0 212 217 70 98, Müjdat Gezen Sanat Merkezi: 26 Nisan Perşembe, 20.30)