Burası da Trabzon!..

Salonun tüm koltukları doluydu; sahnenin önünde yerde oturanlar, koridorlarda ise ayakta duranlar vardı. Bine yakın insan içerdeyken, söyleyenlerin yalancısıyım, bir o kadarı da kapıdan dönmüştü. Kentin yakın tarihinde ilk kez.. Hayır! İkinci kez böylesine ilgi gösterilen bir etkinlik oluyordu. İkinci kez dedim, çünkü geçen yıl ilki düzenlenen Kültür ve Sanat Festivali'nde de bir gösteri yapmıştım. Aynı ilgi, aynı kalabalık geçen yıl da vardı. İşte ben, bu kentte dünyaya açtım gözlerimi. Türkçe'yi bu kentte öğrendim, kitabı bu kentte tanıdım ve sevdim. Kentin adı Trabzon'dur! Hani, linç için bir araya gelenlerin kentin yüzü gibi tanıtıldığı, bir şaire, bir meddaha gösterilen yoğun ilginin haber bile olmadığı Trabzon! Fatih Altaylı gibi söyleyelim: Biz ne zaman adam oluruz?.. Bir kentin insanlarını yalnızca kötü amaçla bir araya geldiklerinde değil, sanat etkinliklerinde daha fazla kalabalığı oluşturduklarını haber yaptığımız zaman!..

TRABZON HİKAYESİ
İki yıldır konserlere, sergilere, konferanslara, gösterilere sahne oluyor Trabzon. Volkan Canalioğlu'nun başkanlığında kent, yıllardır kaybettiği kültür kimliğini yeniden kazanma uğraşı veriyor. Bu çabasında Trabzon yalnız bırakılmamalı. Maçka'da ve Trabzon'da iki yıldır düzenlenen etkinliklerde, yöre halkının sanata ve sanatçıya sahip çıkması mutlaka kentin gerçek kimliği olarak öne çıkarılmalı ve tanınmalıdır. Bu örnek oluşturmayla, festival için çalışan insanlara moral bakımından güç sağlanır ve bir sonraki etkinliğe olan ilgiyi daha da artırabiliriz; tabii ki, Doğu Karadeniz'i yalnızca bir 'haber' olarak görmüyorsak! Bu yılki etkinlikler de sona erdi. Önemini yukarda anlatmaya çalıştığım duyarlık yazılı ve görsel basın tarafından gösterilmedi. Trabzon, bir kez daha saha kapatma, cinayet ve cinnet haberlerine mahkum edildi!.. Bir kez daha sevgili Altaylı gibi soralım: Biz ne zaman adam oluruz?.. Bataklığın çamurunu değil, nilüfer çiçeğini de gördüğümüz zaman. Trabzon'un Kunduracılar Çarşısı'nda diş doktoru Nizamettin Algan'ın muayenehanesi vardı. Nizamettin amcanın Afrika maskları ve totemlerle dolu bekleme salonu bir müzeden farksızdı. Biliyordum ki, kardeşi de doktordu ve diplomasını duvara asmak yerine, Afrika'daki yoksul, aç insanlara yardım ediyordu. Kara kıtada insanlık için direnen, türlü zorluklara karşı hayat kurtaran bir doktorun Trabzonlu olmasıyla her zaman övündüm, gurur duydum. Nizamettin amcanın bekleme salonunda sergilenen Afrika eşyaları, biz Trabzonlu çocukların dilinden düşmezdi. UNESCO doktoru Celalettin amcayı yıllar sonra gördüm. Çocukluğumun kahramanı meğer ne kadar da kısa boyluymuş!.. Tüm ömrünü Afrika'ya adayan Celalettin Algan'ın büstü, Trabzon'un bir köşesine kondu diye birileri kızılca kıyamet koparıyor!..

NE ZAMAN ADAM OLURUZ?
Bir kent doktorlarıyla, hakimleri, savcıları, avukatları, eczacıları, mimarları, mühendisleri, gazetecileri ve öğretmenleriyle övünmelidir. İtfaiyecileri, terzileri, kitapçılarıdır bir kentin gerçek kahramanları. Trabzon'da Kurtlar Vadisi'nden çıkma özentiler dolaşıyor olsa da, sokaklarında 'Kitap Kurtları Vadisi'nin kahramanı daha çoktur. İnsanlık adına yaptığı hizmetlerden dolayı dünyanın saygın dergilerine ve gazetelerine haber olan Doktor Celalettin Algan'ın bir büstüne tahammül edemeyenler, çocuklarına 'kahraman' olarak kimleri tanıtmak istiyorlar? Trabzon'a bu saygısızlığı yapanlar, tıp biliminden, insanlıktan vazgeçtim, Afrika'nın zürafalarından, fillerinden, gergedanlarından utansınlar. Ne zaman mı adam oluruz?.. Çocuklarımıza tüm dünyanın şapka çıkardığı doktorlarımızı, bilim insanlarımızı kahraman olarak tanıtıp, örnek almaları için heykellerini kentlerimize diktiğimiz zaman.