  |
|
'Rahat edin, kızınız normal'
"Başlarda tepkiler aldım, ama onunla tanışınca ve aramızdaki bağlantıyı görünce herkesin düşüncesi değişiyor. 'Kendi çocuğun olsa ayırır mısın?' diye sordular. Düşününce bazı kaygılarla karşılaşıyorsunuz, ama yaşadıkça o kaygılar normal hayatın kaygıları haline geliyor. 'Annesi çıkar mı?' değil, 'Sağlıklı bir çocuk olacak mı?' 'İstediği okula gidebilecek mi?' benim derdim. Annesi çıkarsa, tabii koruyucu aileyiz, ondan sonra konuşuruz. Önceleri annem istemedi, babam istedi. Annem, bir terapiste bile gidip sormuş. Terapist, 'Hanımefendi kusura bakmayın, ama böyle bir çağda kızınız gelip 'Ben kokainmanım, evli bir erkekten hamileyim,' diyebilirdi. İçiniz rahat olsun, çok şanslısınız,' demiş. Şimdi annemle aralarında müthiş bir bağ var. Geçenlerde şöyle bir şey oldu: Kahvaltı yaparken illa kucağıma gelmek istedi, ben de 'Olmaz, yanımda oturman lazım,' dedim. Ağladı, zırladı, ama sonunda oturdu. Baktım, annem de köşede ağlıyor. Babam başlarda 'Kimseye söylemeyeceğiz,' dedi. 'Ne diyeceğiz peki,' dedim, 'Kendim doğurdum,' dersin, dedi. 'Baba, üç yaşında ve bir baba figürü yok ortada,' dedim. 'Aaa kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz Ayşe?' dedi, şaşırdım. Şimdi seyahate gitmemi dört gözle bekliyorlar, çünkü ben yokken onlarda kalıyor. Onlara da 'Anani ve dede,' diyor."
|
