AB’nin Kıbrıs yazı-turası

Başta Verheugen olmak üzere AB adına beyanatta bulunan yetkililerin Ankara ve Denktaş'la ilgili söylemlerindeki sertlik dozunun tırmanışı, insanda ister istemez "oyun içinde oyun" şüphesi uyandırıyor: KKTC seçimlerine çeyrek kala Ankara ve Denktaş'a yönelik eleştirilerin neredeyse tahrik edici hakarete dönüşmesi, AB'nin Mehmet Ali Talat ve paralelindeki muhalefete "dost kazığı" olamaz mı? Yoksa böyle bir şüphe gülünç müdür? Bir muhasebe yapalım: Türkler'in nerede ve ne zaman direneceklerini, ne zaman ikna olabileceklerini Batılı siyasetçi ve diplomatlar çok iyi bilirler. Zamane Türkleri genellikle "hem kel-hem fodul" damarlarından yakalanır ve kullanılırlar. Bu uygulamanın pilot bölgelerinden biri de KKTC. Zamane Türklerine "siz çok iyisiniz ama.." diye başlayıp mesela "..babalarınız çok barbardı" şeklinde devam ederseniz istediğiniz doğrultuda yol alırsınız. Buna karşılık, "bırakın şu Denktaş'ı, kopun şu Ankara'dan" diye doğrudan bindirirseniz işiniz zordur. Onun içindir ki, AB ileri gelenlerinin bu aşırılıktaki saldırganlığı ters tepebilir, Denktaş'ı ve mevcut iktidar partilerini mazlumluğun bereketi ile ihya edebilir, muhalefetin kazanma ihtimalini daha da küçültebilir. AB yetkililerinin bunu hesaba katamadıklarını düşünmek saflık olacağına göre böylesine uluslararası adap dışı sertlik nasıl izah edilebilir? Adeta Denktaş ve Ankara düşmanlığı kampanyası gibi görünen son yüklenmelere "fevrilik" mi diyeceğiz?

'Rumlar biraz daha eşit'
Hele Verheugen gibi bir tilkinin hesabınıkitabını iyi yapmadan böylesine acımasız biçimde dilini bilettiği düşünülebilir mi? Burada bir bityeniği olmalı. Ta baştan beri Kıbrıs'ta at gözlüğü ile siyaset yürüten AB'nin KKTC seçimi ile ilgili tutumu ne "üzümü yemek" ne de "bağcıyı dövmek" ile açıklanabilir. AB sanki derinden derine Denktaş cephesinin kazanmasını istiyor. Bunun için KKTC muhalefeti ile koyun koyuna girmiş görünüyor, onların bile kullanmadıkları ifadelerle Ankara'ya ve Denktaş'a saldırıyor. Böylesine gerilmiş bir ortamda Denktaş tarafı "hayat-memat" cephesi konumuna, karşı taraf ise sadece "daha yüksek refah" tercihi durumuna geliyor.. Bir cephe ölüm-kalım mücadelesi verdiğine inananlardan oluşuyor. Öteki ise daha konforlu bir hayat için atağa kalkıyor. Bu iki cephe arasında enerji ve coşku dengesi olamaz. Ölüm-kalım mücadelesi verdiğine inananlar daha yüksek bir refah için heveslendirilenlere kolay kolay mağlup olmazlar. Kaldı ki, AB Denktaş muhaliflerinin bile vicdanını yaralayan bir Rumculuk sergiliyor. İktidara heves eden bu kadrolar, AB'nin yüzsüz bir şekilde Rum tetikçiliği yaptığını pek tabii ki görüyorlar. Tabanları da bu gerçeği bildiği için sadece "daha yüksek refah" heyecanı ile kendinden geçmeye teşne değil. Yine bu taban görüyor ki, AB adeta "ben seçime müdahale edebilirim ama Ankara ederse kötü olur" havasında.

Sol gösterip sağ vurmak
Malum, Türkiye son dakikada onlarca milyon dolarlara varan yatırımlar için atağa geçiyor ve üç bakanla KKTC'ye çıkarma yapıyor. AB buna "sandığa müdahale" diye tepki gösteriyor. Ama aynı AB, Kıbrıs Türkleri için yaptığı 10 milyon dolarlık yardımı Rum eliyle sadece Denktaş muhaliflerine dağıtınca sandığa müdahale etmiş olmuyor. "Yazı tura atacağız.. Yazı gelince ben kazanacağım, tura gelince sen kaybedeceksin." AB'nin söylediği bu olunca, KKTC muhalefetinin karşısında ister istemez ciddi bir ölüm-kalım cephesi şekilleniyor. Tabii olayı bu raddeye getirmede Denktaş'ın kurnazlığı da etken. Ancak meselenin gelenekçi taraf için ölüm-kalım savaşı haline gelmesinde aslan payı Brüksel'indir. AB, hem genel Kıbrıs siyasetinin tarafgir ve ilkesiz oluşu ile, hem de KKTC muhalefet partilerini adeta doğrudan birer gizli servis uzantısı gibi kullandığı izlenimi verişi ile Denktaş'ın işini kolaylaştırmıştır. AB yetkilileri bu yola bilinçsizce girmeyeceklerine göre neyin peşindeler? Türkiye'nin AB üyeliğini Denktaş'ın engellediği martavalı ile Beyaz Türklüğü umutla eşikte dilenci tutmak, Ankara'nın "özel konum"a razı olacağı güne kadar zaman kazanmak..