Mutluluğu tanımak...

Emre Pusat 16 yaşındaki bir okuyucum.. Bana İlhan Selçuk ağabeyimin bir yazısını göndermiş. Ben nasıl atlamışsam, siz de belki atlamışsınızdır.
Enfes bir şey.. Bir şiir yazmış İlhan Ağabey..
Tekrar tekrar okudum keyifle.. Sizinle de paylaşmak istedim, Emre'nin benimle paylaştığını..
Ne güzel şeydir paylaşmak bilir misiniz?
Belki de mutluluk, paylaşacak şeyi ve kimsesi olmaktır... Kimbilir? Sözü ilhan Ağabey'e bırakıyorum.

Eğer mutluluğu tanımıyorsan, sana merhaba demez, hayatın çileli yollarında bin kez karşılaşsan bile ne sen onu tanırsın, ne de o sana selam verir.
Mutluluğu tanıyacaksın.
Kimbilir, belki de evin bahçesinde büyüyen çam ağacıdır mutluluk, belki sokağın köşesinde boy atan akasyadır. Evin bahçesinde çam yoksa, sokağın köşesinde akasya salınmıyorsa, pencereden avuç içi gibi görünen denizdir.
Pencereden görünmüyorsa deniz, sokağa bak! Sokakta oynayan bir çocuk yok mu?
Varsa adı mutluluktur. Ya yoksa?
Kimbilir mutluluk belki de çocuk değil, bir kedidir, soğuk kış günü camdan sana bakıyor.
Aç pencereyi, girsin sıcak odaya minik kedi. Yavrunun önüne bir tabak süt koydun mu, üşümesi geçer, mırlamaya başlar; sen de mutluluğu kedinle paylaşırsın.
Ama mutluluk camdan bakan kedi değildir. Belki mapushane penceresinden görünen gökyüzündür, ya da gökyüzünde uçuşan beyaz buluttur. Gökyüzünde bulut mu yok?
Uzaklaş pencereden, eline bir kitap al, sayfalarını karıştır, işte bir şiir.
Şiir mutluluktur; sözcüklerini inci taneleri gibi belleğine dizebilirsin, dizelerini gözeneklerinle özümleyebilirsin, anlamını içine çekip soluyabilirsin, ama gerçekten mutluluğa hazırsan..
Ya hazır değilsen?
Sen duyumsamaya hazır değilsen, mutluluk ne ağaç kılığına girip karşına çıkar, ne çocuklaşır, ne de şiirleşip bir kitap sayfasında seninle bulaşabilir.
(5 Ekim 1993'te yayınlandı.)