Mahcup olmak!

Tanrı rahmet eylesin Hüsnü Ağabey yani Hüsnü Çil geldi aklıma. Ve onun SABAH Gazetesi'nde başkan Aziz Yıldırım'ı eleştiren yazısı. Bir Fenerbahçe sevdalısı iken 78 yıl önce henüz başkan olmamış Aziz Yıldırım'ı eleştiren rahmetli mutlaka hesap edememişti bu günleri. Nereden nereye?
Kim hayal ederdi ve kim o an düşünebilirdi ki bu müthiş gelişmeyi. Dereağzı'ndaki bir küçük çim sahadan koca bir spor imparatorluğuna çıkışı.
1987'de dehliz gibi maç günleri güveç yediğimiz stat müdüriyetinden Avrupai localara yükselişi. Geliri, tesis ve yatırımları, vizyonu ve ulaşılan en son çizgisiyle Türkiye'nin en kudretli kulübü oluşunu tabii ki hesap etmek zordu.
Aziz bey çok başarılı oldu. Tabii ki kulübün çıtasını da çok yükseklere çıkardı. Aurelio, Alex, Carlos ile dev bir kadroda kurunca mazeret kabul etmez bir ruh hali kapladı herkesi. O nedenle Bursa, Galatasaray ve Ankaragücü maçları sonrası hayal kırıklığı ile kızılmaya başlandı. Başta Zico'ya.
Neyin eksik birader düşüncesiyle. Ardından mı? Sevilla ya tur kaybetme endişesi de tabi. Aynen her ihtiyacı mükemmel karşılanan üniversitedeki çocuğunuzun başarısızlığı gibi. Ne derdiniz? Nasıl terbiye ederdiniz?
Konuşuyorsanız söyleyerek, ikaz ederek. Yazıyorsanız yazıp çizerek şüphesiz.
Aynen de öyle yaptık. Sevilla maçı öncesi riskli bir eleştirinin sonuna "bir dip not" koyarak. Opsiyonunun bitmekte olduğunu hatırlattık Zico'ya.
Peki ya tersi olsa idi. Aynen şimdi olduğu gibi. O zaman da gönülden geçen gerçekleşir ve maksat hasıl olurdu. Biz de mahcup olmaya razı olurduk.

PEKİ NE OLDU ŞİMDİ?
Ve bunu da yazarak ilan ettik. İçeride kaybedilenleri "İş kazası" dışarıda kazanılanı " başarı " kabul ederek. " Bizi mahcup ediniz " dedik Zico'ya.
Bu sonuç sonrası "Ne oldu şimdi?" diye yazan ya da soranlar çıkabilir. Ancak kaza ile maç 3-0 bitseydi herhalde onlar da ya Zico'da ya da Volkan'da bulacaktı kusur. Ve bu gün asla yapamayacaklardı o eleştirilerini.
Niçin mi? Çünkü futbol bu.