Beşiktaş puan kaybetmiş. Hava güzel. Tribünler dolu. Şampiyonluğun ilk adımının atılabileceği bir gün. Moda şarkı 'Hayat güzel, yaşamak güzel, F.Bahçe her şeyden güzel!' Genel istek 11'i sahada, isimler 'yerli yerinde!' İyi de başladı sarı-lacivertliler. Hırslı, istekli. 8'de Appiah'ın kornerle sonuçlanan vuruşu ilk heyecan oldu. 12'de Selçuk'un Serdar'da kalan şutu da ilk korkulan an. Gol geciktikçe tribünlere stres ve gerginlik geldi. 36'da Tuncay'ın ceza alanında Uğur İnceman sayesindeki ıskası 'Ulusoy istifa' tezahüratını başlattı. İlk yarının sonlarında F.Bahçe'de yorgunluk kendini gösterirken Alex ve Tuncay'ın kaçırdığı fırsatlar vardı. 46-65 arası top tutamayan, pas yapamayan tuhaf bir F.Bahçe vardı sahada. Anlaşılmayan ürkekliğinin getirdiği tek forvet anlayışını 70'lerde değiştiren Zico, Kezman'ı çıkardı; Deivid-Semih ikilisine umut bağladı. Ama büyüyen paniğin faturası da ağır oldu. Deivid'in kaçırdığı iki pozisyon dışında sürekli şuursuz baskı vardı. Geceye Tuncay'ın bencil, Kezman'ın beceriksiz, Mehmet ve Alex'in silik oyunları damga vurdu. Kanatlar işlemedi, orta saha ayağa kalkamadı. Bir kez daha büyük bir fırsat yitirildi.

RAKİPLER HEDİYE EDİYOR
100. yılında F.Bahçeli'ye rahat, huzur yok. Sanki takım şampiyon olmak istemiyor ama rakipleri hediyeyi vermekte kararlı. Sarı-lacivertliler şampiyon olacaklar ama içe sinen, huzurla elde edilen bir şampiyonluk olmayacak bu. Sakarya, Denizli, Manisa gibi düşme potasındaki rakiplerine eli bol davranan takım taraftarını da üzüyor. Başta Zico, kimse bir şey yapmıyor. "Bayrakları hazırlayın" diyenler bayrakların çoktan hazır olduğunu bilip ellerini taşın altına sokmalılar. Yoksa işin tadı kaçıyor.