Anlattı.. Dişi Kangal'ı şöyle iyi, böyle duyarlı hayvanmış.. Evdeki kediyi boğmuş.. Üzüntüsü ondan..

Ortada ölüm olunca insan kasılıyor.. O yüzden her zaman tekrarladığım ve veciz sözlerle süslediğim "Hayvan aleyhtarı nutuklarımdan" birini atamadım.. Acısı paylaşır gibi yapıp teselli ettim:

- "Kedini kaybetmişsin ama Kangal'ın duyarlılığı yanına kak kalmış.." gibisinden bir iki laf salladım, faydası olmuştur..

"Asalet azmaz.."

Mehmet Cem, üniversitede okuyan sırım gibi bir delikanlı.. İyi bir ailenin çocuğu olduğu; oturup kalkmasından, davranışlarından belli.. Hani "asalet azmaz" lafı var ya! Ona yakışıyor..

Benimle röportaj yapmaya hazırlandıktan itibaren dersine de iyi çalışmış.. Hakkımda ne varsa öğrenmiş.. İstemezlerin çıkardığı dedikodulardan bile haberi var..

Hal böyle olunca soruları da can alıcı yerlerden vuruyor..

Önce "On parmağınızda on marifet.." tarifi ile lafa girip, hafiften kafa buldu.. Fakat bunu öyle usturuplu yapıyor ki övgü ile karışık.. Cümlesinin sonuna da getirip belalı bir soru takıyor..

Haydi beni öveceksen öv de "Bu özelliklerinizden dolayı sizi Hülya Avşar'a benzetebilir miyiz?" diye sormanın alemi ne..

- "Evet çok benzerim.." desem Hülya Avşar o saat avukatlarına koşar "Mesleğime sabotaj, kadınlığıma hakaret var.." diye maddi manevi tazminat davası açtırır..

İşin yoksa davayı kazanmak için "Hülya Avşar'a benzerim.." fikrinden gidip bıyıklarını kestir..

Zaten İstanbul bir tuhaf olmuş.. Onca yıl bıyıkla dolaştıktan sonra birdenbire kestiren kim varsa hakkında söylenti çıkıyor.. Parayı bastırıp Hülya Avşar'ın elinden kurtulabilirsin ama Omo Kadınlar Kulübü'ne fahri başkan adayı olmaktan kurtulamazsın..

Bu sorudan iş çıkaramadı ya bu kez de eğitim konularına daldı.. Lise yıllarımı soruyor.. Nasıl bir talebey mişim?

- "Kardeşim bana her şeyi sor, lise hayatımı sorma.." diyemiyorsun.. Milli Eğitim camiası benim yüzümden orta eğitimi ıslah etme derdine düştü.. O gün bu gündür taşları oynayan klasik eğitim sistemi bir türlü düzen tutturamadı..

Benim lisenin iki sınıfında yıllarca okumamın bana hayatta bir faydası olmuştur.. O yıllarda geçen bir olay konuşulduğunda tarih hatırlanmadı mı atılırım, hesabı ben yapardım:

- "Ben o zaman lise birdeydim.." diye başlarım lafa, sağ elimi ortaya çıkarıp saymaya başlarım:

- "Lise bir.. Lise bir.. Lise iki.. Lise iki.. Lise iki.. Demek ki beş yıl olmuş.."

Seçil'e "Şu minderi uzatır mısın?" dedim Mehmet Cem itiraz etti.. "Minderi koymayalım.."

Sebebini anlamadığımdan saf saf iknaya çalışıyorum.. Fotoğrafta kontur renkler iyi çıkar, diye.. O direniyor, minderi koymayalım.. Direnmesinin sebebina daha sonra anladım.. Bizim oğlan hasta Fenerli.. Kırmızı koltuğa sarı minder koyarsak Galatasaray şekli yapmış oluyoruz bu da kanına dokunuyor..

Fanatik yani.. Tabii Fenerli olmayanlara göre.. Karşı taraf için doğal..

Zor bela ikna ettik.. Galatasaray şekli yapmıyoruz Göztepe veya Malatyaspor seşkile say, dedik..

Mal sahibi ben olduğumdan fazla diretemedi ama bu kez de poz verirken arıza çıkardı.. Profilden iyi fotoğraf vermezmiş.. Seçil'in elindeki alet dijital.. Deklanşöre bastıktan üç beş sanniye sonra gekilen kareyi görebiliyorsun..

Gayet de güzel çıkmış pozlarımız.. Ama Mehmet Cem bir daha çektirelim, diye tutturuyor..

Oysa işin icabı böyle.. Yanyana oturup birbirimizin sıfatına baktığımızdan poz mecburen profilden olacak.. Türk filmi değil ki bu kameraya dönüp, arkamızda kalan kişiye bakmadan konuşalım..

Çektirebilirdim..

Aklıma sorduğu sıkıştırıcı sorular geldiğinden ben de inatlaştım..

Fotoğrafı çektirmedim.. "Manita beğenmeyecek.." korkusunu ceza-i karşılık olarak içinde bıraktım.. Zafer inananlarındır!