Washington'da bir yemekte, Amerikalı bazı dostlarla Irak üzerine konuşuyorduk.. Uzun uzun "Ne olacak ABD ile Irak'ın halleri?" türü bir muhabbet..

Birisi "Arnold Planı"nı hatırlattı masadakilere.. Arnold Planı denilen bu plan, Amerikalı general Steve Arnold tarafından, Körfez Savaşı'ndan hemen sonra ortaya atılmıştı. O plan, "Amerikan Ordusu'nun Bağdat'a yürümesi ve yerel güçlere destek vererek, Saddam ve adamlarının iktidardan uzaklaştırılmasını" öngörüyordu..

Sordum: "O zaman 1991 şartları vardı. Koalisyon hâlâ Körfez'de idi.. Şimdi ise böyle bir durum yok. Bu bağlamda, Arnold Planı bugün de uygunalabilir mi?"

Bu soru üzerine tartışma başladı.. "Olabilir" diyenlerle "Olamaz" diyenler yanında, "Planda değişimler yapılıp güncel hale getirilirse neden olmasın" diyen de vardı..

Ben onları dinliyordum.. Kuyuya taşı atmış ve şimdi akıllı insanların onu çıkarmasını bekliyordum.. Öylesine hararetli tartışmalara dalmışız ki, lokantada nerede ise bizden başka kimse kalmamıştı hesabı istediklerinde..

Bazı dostlar "ABD'nin Türkiye, Suudi Arabistan, Kuveyt ve Ürdün'ü bu kez yanına çekmesi mümkün değil.. Bu nedenle koalisyon oluşturamaz. Oluşturamayınca da, kara harekatı yapamaz. Kuzey'deki Kürtler'in ne silah gücü, ne de deneyimleri bu işe yetmez" diyordu..

Bazıları bu görüşe karşıydı.. Onlar "Başkan bir kere Saddam Hüseyin'e ne yapacağına karar versin ve bu kararlılığını yukarda adını saydığın ülkelerin liderlerine açık seçik anlatsın, o zaman durumları değişir" tezini savunuyorlardı..

(Not: Yıllardır dikkat ediyorum, Amerikalılar, yakın arkadaşları olsa da olmasa da, Başkan seçilen kişiden sözederken, katiyen ismi ile söz etmiyorlar.. Başkan aşağı, Başkan yukarı.. Richard Nixon, çocukluktan beri birlikte büyüdüğü bir arkadaşı telefonda ona adı ile hitap etmeye kalkınca, bana artık Mr. President demek zorundasın. Bir daha sakın adımla hitap etme, diyerek uyarmıştı.. Ve gayet de ciddi idi..)

İlk işaret
Yemekten sonra otelimde, "Biz bunları bir lokantada konuşup tartıştığımıza göre, ABD yönetimi haydi haydi konuşuyordur" diye düşündüm.. Bir kaç gün sonra, haklı çıktığımı da gördüm.. Amerikan yönetimi bunu gerşekten görüşmüştü. Peki sonuç? Onu öğrenemedim.. Belki bir daha Washington'a gidişimde öğrenebilirim..

Neyse, dönelim yemeğe..

Saddam'a karşı bir kara harekatının başlayacağının ilk işareti, "Amerikan özel timleri ve CIA'nın Kuzey Irak'a sızmaları"dır.. Ne yapacak bu özel timler? Bir yandan hedefleri belirleyip, kendi uçaklarına bildirecek, bir yandan da Barzani ve Talabani güçlerini organize edip, ateş güçlerini de artırarak eğitecekler.. Bunun yapılması için de özel tim ve CIA elemanlarının Musul ve Kerkük'e kadar inmeleri zorunlu..

Böyle bir gelişmeyi de, bu bölgede müthiş güçlü bir haberalma ağına sahip olan Türkiye derhal öğrenir.. O zaman sızıp sızmadıklarının cevabını Başbakan Ecevit, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Kıvrıkoğlu ve MİT Başkanı Şenkal Atasagun şu anda biliyor olmalılar.. Keşke dostum Yavuz Donat, bunu Orgeneral Kıvrıkoğlu'na sorsaydı..

Dünya ne kadar değişti farkında mısınız? Arafat, Aralık ayından beri Ramallah'ta ev hapsinde idi. Sadece 2 gün önce, kentten çıkmaması şartı ile evden çıkıp dolaşmasına izin verildi..

Ve çok ilginçtir ki birkaç göstermelik demeç dışında "Arap dünyası bile sessiz durdu" bu ev hapsine.. Arafat, aralarında Türkiye ve Mısır'ın da bulunduğu kendisine yakın bazı ülkelerden "uçak gönderip kendisini aldırmalarını" istedi. Tık çıkmadı..

Arafat'ın başına gelenler, önce kendisine, sonra 11 Eylül'ü hâlâ anlamayanlara ders olsun..