Kıymetini bilsinler!

Sıkıntıların içinden bir dev daha çıkarmayı başarmıştık. İlk yarı bittiğinde oyunun hakimi de, pozisyonların sahibi de, Basel'in kabadayısı da bizdik. Fatih Terim, biri kaleci, ikisi sakat 15 oyuncu ile sahadaydı. Tartışılmayacak kadar alternatifsiz, bir o kadar da mücadeleci bir takımla oynadı. Marco, Ayhan, Hamit üçlüsünün pas üretimi, oyunu çok çabuk elimize bıraktı. Almanlar zaten neyle karşı karşıya olduklarını bilemez halde, maçın renginin belli olmasını beklerken, bizim çocuklar çoktan Lehmann'ın kalesine isabetli ziyaretlere başlamışlardı. Direklerden dönen şutların peşi sıra iki çabuk gol geldi. Uğur ile sevinirken, bir anlık gafletin faturasını Rüştü ağlardan çıkartıyordu.
Hamit sorumluluğu üstüne aldı. Topa kendini en çok gösteren oyuncuydu. Ama bu isteğini daha efektif kullanamıyor, ilk Alman golünde de topu kaptıran oluyordu. Ayhan'ın zeka pırıltıları, "ah'lar vah'lar" içinde beklediğimiz karşılaşmayı, Almanlar'ın kabusu yapmıştı.

HAKEM BİLE DURDURAMADI
Mucizeler yarattığımız maçların ardından, bu kez futbolun bütün tatlarını sergilemeye geçmiştik. Demek ki her şeyi yapabiliyorduk, her şeyi elimize alıp, her rakibe meydan okuyabileceğimizi gösteriyorduk. Eksiklerimiz, sakatlarımız, cezalılarımız, İsviçreli hakemlerin yanlış kararları bizim için engel olamadı. Onlar mucizeler yaratmışlardı. Bir eksik, bir fazla; işlerini yapıyorlardı.
Bize bu yarı finali yaşatanların, o kutsal formayı herkese hatırlatanların, bir an bile olsa asla vazgeçmeyenlerin, Fatih hoca ve talebelerinin alınlarından öpülmeli.
Evet, son saniyelerde yenildik Almanlar'a. Onlara finalist olmanın ne kadar değerli olduğunu iyi hatırlattık, gittikleri maçın kıymetini öğrettik. Bundan sonra bir Türk takımı ile karşılaşacak Avrupalı veya Türkiye'yi karşısında bulacak her hangi bir takım üç kere düşünmek zorunda kalacak; "Bu çılgın adamlarla nasıl baş edeceğiz" diye düşünecekler. Çinliler, "Çin Seddi" ile başa çıkabildiler, bakalım onlar bu gurur ve inat ordusunu nasıl engelleyecekler.