Bir parmak tutmak

Hayata ilk sıkı tutunuşunuz, büyük ihtimalle, minicik elinizle yapıştığınız ana, baba parmağıdır.
Sonrasında, kayda değer değmez, saygıdeğer değmez nice parmak, tutunma çabaları, kaydırmalar, kaymalar, parmakları kırmalarla; hayat, bazen yediğimiz sillelerle bazen başkalarına vurduğumuz darbelerle sürer gider.
Bir çoğumuzun tutunma ihtiyacı ve çabalarıyla da.
Çok sayıda insan, yaşlı veya çocuk, "cumhuriyet ve de demokrasi", bir de "sosyal" olan devlete tutunarak azıcık, ölmüş anasının, babasın, belki kocasının parmağını yine sıkı sıkı sıkarak "mütevazı bir hayat güvencesi" bulur.

6 yaşımda, bir kira evinde babamı yitirdiğimizde, ana oğul, işte o devlete, toprağa verdiğimiz babamın parmağına tutunuverdik.
"Dul ve yetim maaşı" denen, mütevazı ama sizi hiç olmazsa insan yerine koyan, sahipsiz komayan, babanızın, kocanızın bedensel ve zihinsel emeğinin mirasçısı sayan parmağa.
O parmağa tutunarak kiramızı ödedik, o parmağa yapışarak ben okula başladım.
Aradan onca yıl geçti.
Bakın o "yaşlanmış" çocuğa şimdi nasıl mektuplar geliyor:
"Sevgili Umur Talu;
Yeni sosyal güvenlik tasarısına göre, hem eşi hem de ana veya babasından ölüm aylığı alan dul ve yetimlerin bir maaşı kesilmek isteniyor.
Annem 68 yaşında. Babam ve dedemden aldığı iki maaşın toplamı 850 YTL. Bu maaşla hem 350 YTL kira verip hem de iki nüfus geçinmeye çalışıyor. Tasarı yasalaşırsa annem bunu kaldıramaz. Maddi durumumuz da ona destek vermeye müsait değil ki.
Ricamız, kamuoyu oluşturulmasına yardım ederek, maddenin iptali için çalışarak, annem ve onun durumundaki dul ve yetimlere yardım etmeniz.
Ülkenin her türlü kaynağı peşkeş çekilebilirken, eş, dost, hısım, akrabaya kayırmacılıklar olabilirken, zengin ve yoksul makası açılırken, akıllara gelen ilk şey dul ve yetimlerin maaşına el koymak oluyor.
Biz tek tek bu tasarıyı engelleyemeyiz. Ama siz ve önde gelen isimler gerekli muhalefeti yaparsa, eminim iktidar da geri adım atar. Desteğinizi bekliyoruz."