Abim evin tek çocuğu

Aynı evde yetişen iki çocuktan biri neden komünist, diğeri neden faşist olur?
"Abim evin tek çocuğu" böyle bir ailenin öyküsü.
1970'lerin İtalyası'nda başlayıp gelişen ve içinizi sımsıcak hissetmenizi sağlayan bir film.
Evin yakışıklı, çapkın büyük oğlu ile dik başlı, sorgucu küçük oğlu, kızkardeşleri ile birlikte kavga gürültü ortamında yaşarlar.
Küçük oğlan sorguculuğu, isyankârlığı nedeniyle papaz okulunda bile barınamayıp eve döner.
Evde ağabeyin ağırlığı hep hissedilmektedir.
Küçük oğlan, solcu ağabeyisine inatla gider faşist partiye üye olur.
Eylemlere katılır, solcu toplantılarını basıp solcuları döver. Günümüz dünyasında unutmaya yüz tuttuğumuz iki kavram, sağ ve sol. Şimdi daha çok muhazakârmodern ayrımı belirliyor düşünce iklimimizi. Yürüyüşler yapan, fabrikalarda işçilerle eylem gerçekleştiren solcular uzak bir tarihte kalmış gibi. Haksızlık, eşitsizlik yeryüzünden silinip gitmiş gibi.
Yoksulluğa, açlığa, eşitsizliğe isyan anormal bir davranış biçimi olarak görülüyor.
Türkiye'de durum daha da beter. Solun artık adı bile yok.
Solsuz bir demokrasi topal ördek gibi oysa.
Sorgulayan, denetleyen, yaramazlık yapan, vicdanınızı sorgulamanıza yol açan bir sol söylem yok.
Varsa yoksa türban.
Türbanı önemsiz gördüğümden yazmıyorum elbette bu satırları ama düşünce dünyasını ne kadar sığlaşmaya ittiği gerçeğinin altını çizmek istiyorum sadece.
Artık doğru düzgün tek eylem çevrecilerden geliyor.
Yürüyüşleri de onlar yapıyor, ses getiren eylemleri de. Çevreciler de olmasa, toplumsal tepkinin tadı tuzu iyice kaçacak.
Neyse...
"Abim evin tek çocuğu" hem bir toplumsal tarih kesitini ustaca anlatıyor, hem de bize unuttuğumuz kimi değerleri hatırlatıyor.
Hem nostalji yapmak, hem de insanı yüreğinden yakalayan bir film izlemek için mutlaka görün derim.