Annemin başını bağladık

"6-7 Eylül olayları, Rumlara yönelik bir olaydı. Biz o yıllarda Yedikule'de oturuyorduk. Kumkapı'da Genç Ağa Caddesi'ndeki dükkânımda marangozluk yapıyordum. Dükkânın üstünde de Demokrat Parti'nin şubesi vardı. Orada partili bir adam akşamları da kalırdı. Olaylar patladığında o adamı sokaklarda halkı kışkırtırken gördüm. Ben koşa koşa eve geldim. Yeni evliydim, çocuğum kundaktaydı. Eve yeni taşınmıştık. Kapıya 'Kıbrıs Türktür' yazdık. Yağmalar başladı. Evlere girip çıktılar, kırdılar, döktüler. Ben bütün olay boyunca evin kapısının önünde oturdum. Anneme 'başına Müslüman kadınlar gibi beyaz örtü bağla,' dedim. Eşimi de üst kata gönderdim. Gecenin 01.00'inde köşe başından düdük sesi duydum. Yağmacılar kaçmaya başladı. Kollarında evlerden aldıkları halılar, dikiş makineleri vardı. Benim elimde de kahve vardı. Bir yüzbaşı yanıma geldi, 'Delikanlı tebrik ederim sizi. Kahvenin tadını çıkaracak günü ve saati iyi seçmişsiniz. Keşke her Türk sizin gibi olsa... Lütfen kahvenizi içerde için,' dedi. İçeriye girdim, dünya başıma yıkılıyordu. 'Dünyanın herhangi bir yerinde, başını yastığa koyup mışıl mışıl uyuyan çocuklar vardır bu saatte,' diye düşünüp, öyle bir ülkenin hasretini çektim.''