'Babama kırgınlığımı çocuğuma anlatmam'

- İkinci kez evlendikten sonra diğer çocuklarına ilgi göstermiş ama sizi sahiplenmemiş dolayısıyla nefret ettiğiniz bir baba figürü... Bir dönem anne olmak istememeniz, doğum sonrası depresyon süreci babasız çocukluğun sonucu mu?
- Açıkçası ben böyle düşünmedim ama siz sorunca kabul ediyorum, muhakkak etkisi olmuştur. Çünkü bir aile ortamında büyümedim. Bir de çok fazla kültürel yolculuk oldu benim hayatımda. Yani başka ülkelerde kaldık; İspanya, Ürdün, Almanya, sürekli seyahatler... O anlamda ailenin verdiği kabuk, güven duygusu da hiç olmadı bende. Zannettim ki, ben böyle şeylere hiç ihtiyaç duymayan biriyim. Ne zaman ki anne oldum, çok değiştim.

- Babanızı hiç sevmediğinizi, hatta reddettiğinizi söylemiştiniz...
- Reddetmek değil de... Bende baba nosyonu yok, hiç olmadı. Ama bunun farklı izleri oldu bende, bir dönem öfke duydum, kırgınlık duydum, şimdi hiçbir şey duymuyorum. Kapattım artık bu konuları, kendi içimde helalleştim, barıştım. Şimdi başka bir mevsim... İnsanın mevsimleri oluyor demek ki.

- Çocuğunuza anlatacak mısınız bunu?
- Şuna inanıyorum; boşanmış aileler de dahil, anneler oturup ayrıldıkları eşleri hakkında bıdı bıdı yapmamalı çocuklarına. Ne yaşadıysanız, siz kendiniz yaşadınız, o sizin tecrübeniz. Çocuğun yaşadığı şeyler de kendi hikâyesi olacak. Yani bir hikâye öbür hikâyeyi bağlamaz, etkilemez. Oturup çocuğumun beynini yıkamam. Tabii ki benim babasız büyümüş olmam benim dünyaya bakışımı, her şeyimi etkiliyor ama öfkeli, olumsuz bir şey anlatmam.

- Yaşadıklarınızdan sonra nasıl bir baba-kız ilişkisi için çabalıyorsunuz?
- Bunu eşimle konuşmanız lazım ama şu çok önemli; karşıdaki insanın başlı başına birey olduğunu unutmamak. Ben her insanın dünyaya kendi özellikleriyle geldiğine inanıyorum. Yani çocuklarımız bize ait değil, bizim mülkümüz değil. Ama biz çoğu zaman onlar bizim uzantılarımızmış gibi davranıyoruz. Biz o hataya düşmemeye çalışıyoruz.