Rüzgarı yetti

Uğultulu tepelerde, G.Saray seyircisi Paşa seyircisinden biraz fazla, birer tribün paylaşmış, takımlarını destekliyorlar. Ama sahadaki 'amaçsızlığa' bakınca pazar pazar 'hiçbiryerin ortasına' geldiklerine pişmandırlar herhalde. G.Saray sakatlar ve teknik direktör tarafından cezalandırılanlar çerçevesinde kurgulanmış. Sistem aynı ama savunmadaki dörtlü 'tanışma kokteyli'ni sahada yapıyor. İlk bakışta sadece önler iyi ama arkalar olmamış gibi gözükse de oyun başladığında anlaşılıyor ki, önlerin de oluru yok. Kasımpaşa'nın derdi sadece golyememek olunca (ki biraz niyetine girseler karşılarındaki bu savunma sarsaklığından çok ekmek yerler!) oyun ilk yarıda iki net pozisyonla kapanıyor. Biri 26'da Özgür'ün Şaş'ı düşürmesi ile kazanılan penaltı. Ama Karan atmayı değil kaleciyi kahraman yapmayı seçiyor! İkincisi, Lincoln'ün 43'te sağdan Şaş'a ulaştırdığı, onun da nedendir bilinmez Karan'a asist yapmakta kullandığı pas. Bunu da Ümit 'ezerek' harcıyor. Özetle, ilk yarıda G.Saray'da her futbolcu ayrı telden çalıyor... Şaş ve Bouzid topu kapınca doğaçlama takılıyorlar, parçaları: 'Gün olur alır başımı gideriiim...' Karan'ınki eskilerden: 'Acıların çocuğuyum...' Sürekli başkalarının işini de yapmak zorunda kalan Song'un favorisi 'Yalnız ı m dostlarım yalnızım...' Lincoln ise forvetler için söylüyor: 'Beni anlamadııın yaa ben ona yanıyorum!'

AFFETTİREN RÖVEŞATA
İkinci yarı da ilk yarıdan farksız başlıyor. Artık herkesin üzerine rehavet çöktüğü anda Karan uyandırma alarmını çalıyor. 73'te Lincoln'den aldığı pasla sezon başından beri tüm harcadıklarını affettirecek bir röveşata golü atıyor. Kalan dakikalar 'bildiğiniz gibi' geçiyor. İşin özetiyse şu: G.Saray'ın A planı mükemmel de olsa, şu veya bu sebepten tıkandığında 'kenar'da ne B planı için yeter kadro, ne de düşünce var. Ki bu da 'amanın' dedirtiyor!