Ozan'ı kim öldürdü?

Bir yılı da geçmiş.
26 Haziran 2006'da Dipsiz Kuyu'nun başlığı "Ölmesinler diye" idi.
Ama Ozan öldü.

"SSPE'li çocukları sistem tarafından gizlice ölüme terk edilen, sessiz çığlıklarını duyuramayan anneler"i, o annelerden Gülsüm Hanım'ı, 13 yıl boyunca "sistemin vurduğu" evladı için verdiği mücadeleyi yazmışım.
14 yıl olmuş sonunda.
Sonunda Ozan veda etti.
Gülsüm Çakır aslında hiç pes etmemişti.
Varlıklı ailesi o mücadelede yoksullaştı.
Baba, artık nasıl duygularla ise, çoktan pes edip hasta evladından uzaklaşmıştı.
Gülsüm Hanım, kendi evladı, Ozan'ı için verdiği mücadeleyi benzer durumdaki tüm aileler için de bir umut haline getirmişti. Yıllar boyu, hem de devletin, Sağlık Bakanlığı'nın, eksik veya yanlış doz "kızamık aşısı" uygulaması yüzünden, uyarılara kulak asılmaması yüzünden, yüzlerce çocuk "SSPE" denen hastalığa yakalanmıştı.
Konuşanlar konuşamaz olmuş, yürüyenler yürüyemez hale gelmiş, pırıl pırıl zeka fışkıran niceleri hayattan kopmuştu.
O kadar ki, misal İzmir'de bir aile, oğullarını hastalığa kaptırmış, SSPE pençesinde kıvranan kızlarını kurtarmak için çırpınır olmuştu.

İşte Ozan da öyleydi.
Annesi de öyleydi.
Çok şey kaybetmişler, sonunda bir "kondu" evde birbirlerine ve diğerlerine sarılmışlardı.
Destek olmak, destek bulmak, destek almak için dernek bile kurmuşlardı.
"Direnme gücü ile dayanışma aşkı"nı hayatın manası kılmışlar, "demokratik, laik, sosyal hukuk devleti"nin vurdumduymazlığının tüm yükünü de ana, baba yüreklerinin ve omuzlarının üstüne almışlardı.
O kadar ki;
Bir ses duyurma, protesto girişimi sonunda, yani "eylem" döneminde, "Denetim Devleti", onları "Dernekler Yasası"na dahi aykırı bulmuş...
"Önlenebilir ölüm"ü önleyemeyen, o bir yana müsebbibi olan "Devlette devamlılık", umutlarına, direnme güçlerinin narin örgütlenmesine dahi mühür vurmuş, suç da isnat etmişti.
Tabii, mümkündü ya, belki "milletin bölünmez bütünlüğü"nü parçalarlar, belki "Anayasa'yı ilga" ederler, belki o kırgın ruhları, yorgun bedenleriyle "bir zümrenin, bir sınıfın egemenliği"ni kurarlardı!

Ben bunları izledim.
Anlattılar, aktardılar. Mühür, dava aşamalarını bildirdiler ama olgunlukla bir sonuç beklediler.
Yazmamı da istemediler.
O sırada, neşeli, akıllı, hayat dolu bir çocukken 13 yaşında o "aşı tuzağı"na düşürülen Ozan 14'üncü mücadele yılındaydı.
Bunu size de yazarken gözlerim doluyor, hem de utanıyorum ama, bilin...
Sabah'ın internet sitesinde bu köşe yazılarını, mekanik ve metalik de olsa, sesli dinlemek mümkün ya...
Bilgi İşlem Servisi, kıymetini Ozan'la daha iyi anladığım böyle müthiş bir iş yapmış ya...
Annesi geçen yılki "Ölmesinler diye" başlıklı yazıyı sık sık Ozan'a dinletiyordu.
Diyordu ki, "Bir bilseniz nasıl seviniyor. Size çok selam söylüyor."

Bir yıl önceki yazıda yer alan rakam, "Bu durumdaki 119 çocuğumuzu kaybettik" idi.
Ozan, 120 mi oldu, 121 mi; emin değilim.
Anladığım, Gülsüm Hanım, evladının ölümüyle, tüm hayat mücadelesinin sonuna geldiğini hissetmişti.
Ama, hem ona hem size, hala aynı durumdaki çocuğunu yaşatabilmek için Gülsüm Hanım ve diğerlerini örnek alan, onlarda güç bulan bir dernek üyesinin dediğini tekrar aktaracağım:
"Kendi evlatlarını düşünürken başka evlatları da düşünen, onlarla empati kuran bu insanlar benim kahramanlarım."
Ozan'ı çok mutlu eden o yazının sonunda demişim ki:
"Hayat ile ölüm arasında... Böyle bir kahramanlık da mümkün. Mümkün ve kutsal. Anne sevgisiyle yahut insanvicdanla. Hepinize iyilikler dileğimle çocuklar."
Eminim Ozan da, o mücadeleden kopup geride kalan SSPE kardeşleriyle vedalaşırken, içinden böyle bir şey demiştir!
"Devlet vicdanı" varsa, belki o da duymuştur.
Not: Ama vicdan sağır olmalı. Bakın Şanlıurfa'da, Ceylanpınar'a yığma taşınan, küçük yaşta ölüme dökülen tarım işçilerinin hesabını veren oldu mu? Yok. Dün ne oldu? Yine Urfa'da kasaya yığılan tarım işçileri, gübre kamyonu, çarpışma, ölüler, ölüler.