12 eylül dönemi gibi gülmeye ihtiyaç var

* Günümüzde hala özellikle sizin Fars tipi (komedinin biraz daha abartılı ve gürültülü biçimi) tiyatrolarınız eleştiriliyor ve biraz küçümseniyor...
H.D.: Eskiden Farslar küçük görülürdü. Ama bu Fars tipi komedinin dünyanın en önemli şeyi olduğunu insanlar anladı. Artık insanlar bunu küçük göremez. Arada sırada devletten daha çok para alabilmek için çıkıp konuşanlar oluyor.
E.E.: Hayatta en önemli şey neşe. Hayatta her şeyi elde edersiniz, dostluk, para... Ama bir bakmışsınız ki neşeniz kalmamış. Bizim müzikali ilk sahnelediğimiz o darbenin yapıldığı12 Eylül döneminde gerçekten herkesin neşeye çok ihtiyacı vardı. Biraz da bu yüzden çok ilgi gördü. Taksim'de Bertol Brecht'in 'Kafkas Tebeşir Dairesi' oynuyordu. 'Orada içimiz sıkıldı' diye bize gelen insanlar vardı.

* Günümüzde de neşeye ihtiyaç var mı?
E.E.: Maalesef var; Türkiye'nin bugün çok iyi bir konumda olduğu söylenemez. İstikrar var ama büyük bir gelir dağılımı adaletsizliği de var. Yeni bir seçim oldu, temiz bir sayfa açıldı diye umut ediyoruz. Ama sorunlar duruyor ve insanların komediye gerçekten ihtiyaçları var.
H.D.: Bence bu müzikalin daha önceki yıllarda çok izlenmesinin nedeni halkın kendine yakın bulması. Şimdi de öyle; daha perde açılır açılmaz şarkıları beraber söylemeye başlıyorlar. Futbol maçı izler gibi adeta tezahürat yapıyorlar. Ben başka oyunda görmedim böyle ilgi. İnsanlar eski bir dost görmüş gibi oluyorlar şimdi. Tiyatroya gitmeyen insanları da seyirci olarak kazandırmıştır. Bir de bizim o zaman oynadığımızda terörün yoğun olduğu günlerdi. Geceleri sokağa çıkma yasağı oluyordu ve insanlar yasaktan önce gelip izleme telaşındaydılar. Bir de o zamanlar bazı tiyatrocular Egemen Bağış'la benim aleyhime 'tiyatroyu mahvediyorlar' diye kampanya başlattılar. Ucuzlatıyormuşuz güya!..