Hayatımda ilk kez bindiğim uçaktan, paraşütle atladım!

Önümdeki gazeteyi okuyunca 32 yıl geriye gittim. O duyguyu yaşayanlardan biriydim. Haberin başlığı şu: "Yere çakılan paraşütçünün son sözleri: Ben ölüyüm, elveda!" Dünyanın en iyi 10 paraşütçüsünden biri olan İngiliz Micheal Holmes, Yeni Zelanda'daki yarışmada 4 bin 500 metreden atlıyor. Paraşütü açılmayınca 2 bin metrede yedeği çekiyor. O da açılmıyor. Holmes'a yapacak tek şey kalıyor. O da kaskındaki kameraya son sözlerini söylemek: "Ben ölüyüm, elveda!" Sonrası mı? Holmes ölmüyor. İki-üç aylık bir tedaviden sonra iyileşiyor. Benim merakım şu; Holmes tekrar atlayacak mı? Benim de sıkça tanık olduğum olaylarda paraşütü açılmayan ama yedek paraşütle inen sporcular, heyecandan titrerken hemen şunu yaparlardı: Yeni bir paraşüt alıp, uçağa binip tekrar atlamak. Eğer bunu yapmazlarsa asla bir daha paraşütle atlayamazlardı. Efendim! Eğridir Dağ Komanda Okulu'nda sıkı bir asker olan üsteğmenimiz Tayfur Karakayalılar, "Paraşütçü olmak isteyen bir adım öne çıksın," dediği an, sağıma soluma baktım. Sonra da bir adım attım. Daha komiği şuydu: Üç yere gitme hakkım vardı. (Bolu, Kayseri ve Kıbrıs) Torbaya elimi soktuğum an, sanki orada bir başka bir el daha vardı. Kağıdı aldım, 'Kayseri Hava İndirme Tugayı emrine' yazısını okurken, komutanım gülümsüyordu: "İstediğin oldu. Bol bol paraşütle atlarsın!" Sıkı bir eğitimden sonra ilk atlayış için uçağa binerken ürperdim.. Uçak, İkinci Dünya Savaşı'nda önemli görevler yapan C 47'ydi. Bir astsubay, elinde İngiliz anahtarıyla gevşeyen vidaları sıkıştırıyordu. Bir yandan da Kıbrıs çıkartmasında, mermilerden delik deşik olan gövdeyi gösterip "İşte size hava deliği," derken gülüyordu. Hayatımda ilk kez, uçağa biniyordum. Eğitimlerdeki cesaretimden dolayı ilk atlayan subay olmamı istemişlerdi. Bu büyük bir onurdu. Kapıdan aşağı bakarken kırmızı ışık sönmüş, yeşil yanmıştı. Bakıyordum ama göremiyordum. Sonra zilin sesini duymamışım. Cap master Cemal Başçavuş'un eliyle omzuma vurup, "Hadi teğmenim," dediği an, kapıdan uçarak çıktım. Bu, inanılmaz bir duyguydu. Kapıda uzun uzun kalmamın nedeni şuydu... Ya paraşütüm açılmazsa? Ya yedek paraşütüm de açılmazsa? Bunları düşünürken, bir yandan da S3 subayının eğitimdeki şu sözleri aklıma gelmişti: "Geçen gün NATO tatbikatına katıldım. Bir İngiliz subayın paraşütü ve yedeği açılmadı. Adam samanların üstüne çakıldı. Sonra üstündeki tozları silkeleyip yürüyerek gitti. Bizim suratımıza bakıp 'Ne o, inanmadınız mı?' dedi. Bakın beyler, öldürmeyen Allah öldürmez. Bunu asla unutmayın." Ama o gün şanslı olan bendim. Çok sayıda ayak ve bel kırığı olmuştu. Bu bir eğitim zaiyetiydi. Ölüm yoktu ve komutanlarım bu yüzden çok mutluydu.

ÖLMEYEN ÖLMÜYOR
Bir eğitim atlayışında, yanımdan biri, "Allah allah..." diyerek yıldırım gibi gitti. Yere çakıldığı an, bir toz bulutu kalktı. Yarbayım, "Askerin şehit oldu. Hastaneye git, sonra ölümünü ailesine bildir," dedi. Hastaneye gittim, doktor, "Düşerken heyecandan dilini ısırıp koparmış. Ama bu kemikler dört ton ağırlığı bile kaldırır," dedi. O gün, hayatımın en mutlu günüydü. Çünkü bir anneye oğlunun şehit olduğunu söylemekten kurtulmuştum. O gün, o askeri terhis ettik ve evine yolladık. O gün şunu öğrendim ki öldürmeyen Allah öldürmez...