  |
|
Kuzu postuna bürünmüş şehir
 İzmir'de yaşayanların, günün birinde tası tarağı toplayıp İstanbul'a kapağı atma düşlerine hiç anlam verememişimdir. İnsan İzmir gibi bir kenti bırakıp da neden bir keşmekeşin içine girmek ister ki? Yok daha fazla imkân varmış, yok sosyal hayat daha renkliymiş, yok sanatın her türü orada daha itibar görüyormuş, İzmir köymüş, 'Orası' gerçek bir dünya şehriymiş vs. Bunları iddia edip, yıllarca hayalini kurup, ilk fırsatta İstanbul'a kaçanlar; birkaç yıl sonra ya kös kös kürkçü dükkânına geri dönerler ya da inat edip kalırlarsa, hayat boyu mutsuz, iki yakayı bir araya getirememiş, 'köyden indim şehre' kompleksini üzerlerinden atamamış, iki ara bir derede kalmış insanlar olarak yaşayıp giderler.
***
Sorsanız, "Çok para kazanıyorum," diyeceklerdir, ama kiralar öyle yüksektir ki, burada yalıda oturabilecekken, İstanbul'da içine girmeye korkacağınız köhne binalarda yaşarlar. Alışverişten bir kamyon para harcayarak dönerler, bir saatlik otopark ücreti olarak, bizim burada bir haftada verdiğimiz parayı öderler. O çok meraklı oldukları sosyal hayatı ise ancak rüyalarında görürler. Çünkü ya kulüplerin kapılarından arabaları uygun görülmediği için içeri alınmazlar ya da içeri girseler bile maaşlarının tamamına yakınını adisyon kağıdı üzerinde görünce, neye uğradıklarını bilemezler.
***
İnsan ilişkilerinde de son derece başarısız olurlar. Çünkü Ege'nin sıcakkanlı, tasasız, neşeli insanlarından sonra İstanbul'un ayakta kalma mücadelesinin zorluğundan, her biri birer kurnaz tilki postuna bürünmüş, hayatı çıkar üzerine kurulu insan ordusu arasında kendilerini yapayalnız hissederler. Arada bir bizim buralara tatile vs. geldiklerinde, "Eee, nasıl gidiyor İstanbul'da hayat?'' sorusuna verdikleri yanıt, ne kadar olumlu olursa olsun, gözlerinde, "Ben mutsuzuuum...'' çığlığı yankılanır.
***
Ne işiniz var sizin o insanı öğütülmüş buğdaya döndüren çarkın içinde? İnsan doğup büyüdüğü kenti sevmeli... Hem de bir âşık gibi tutkuyla sevmeli... Bir anne gibi şefkat, bir baba gibi özen göstermeli. Bir dosta sırtını dayar gibi de güvenmeli... Dışı süslü, içi tehlikeli bir güzele kapılıp da gitmemeli... Sonra bir de çıktığı kabuğu beğenmezlik edip, "Yahu, şu İzmir de bir türlü gelişemedi gitti," dememeli. (Şimdi alıngan kişilikler için buraya not düşmek gerekli değil mi? Genelleme yapmıyorum efendim, var İstanbullu olup da epey sağlam, hatta şahane insan. Onları şöyle bir, yanıma doğru ayırıyorum.)
|
