Rengarenk yün çileleri

"Genel istek üzerine 27 Mart Dünya Tiyatro Günü için..." Neden yapıyorum bu mesleği? Madem ki yaptığımla ettiğimle dünyadan geçerken imzamı atacağım. "Baki kalan kubbede bir hoş seda imiş. Benden geriye nasıl bir ses kalacak?" Ben kendimi de işimi de her gün daha iyi anlamak, yenileyebilmek için hep sorarım kendime. Nedir tiyatro? Nedir bu benim yaptığım? Bence tiyatro küçükken annelerimizin ya da büyükannelerimizin ellerimize taktığı yün çilelerine benzer. Hani "Tak bakayım şunu, sana bir kazak öreyim" derler. Uzatırsın iki elini. Geçiriverirler yün çilesini. Alırlar yünün ucunu, başlarlar sarmaya, top yapmaya. Siz açarsınız onlar sarar, siz açarsınız onlar sarar. Rengarenk yün çileleri top olur, örmeye hazır hale gelir. Kazak olur, kaşkol olur, yaşamı ısıtır. Tiyatro dediğiniz de böyle bir şeydir işte. Sizi sarar sarmalar, yaşamınızı ısıtır. Biz oyuncular her akşam geliriz sahneye, ellerimize insanla ilgili binbir düğümü olan rengarenk yün çilelerini takarız, başlarız açmaya. Yünün bir ucunu da sizlere, sahneden aşağıya seyircilere atarız. Onlar da başlarlar sarmaya. Biz açarız onlar sarar. Biz açarız çileyi, siz sararsınız. Biz de asılırsak yün kopar seyirci de çok çekerse. İki taraf da büyük bir dikkatle işini yapar. Oyunun sonunda bizim elimizdeki yün çileleri biter. Yünün ucu sahneden salona kayar... Ve çıkar gidersiniz tiyatrodan yüzünüzde çiçek açmış gülücüklerle. Zihninizde binbir renkli yün topçuklarıyla ve sorarsınız: "Ne kaldı bende oyundan geriye?" Oysa bilmezsiniz ki ya da çok iyi bilirsiniz ki zihin alır, biriktirir, sıralar, dosyalar, yerleştirir. Üstüne düşünmeye, fikir üretmeye, yorum yapmaya başlar. Hani masalın sonunda "Gökten üç elma düştü..." derler ya. O üç elma kapıp da yiyesiniz diye düşmez. Masalın kıssadan hissesi, içine gizlediği felsefesi, Kosmos'a bakışıdır o üç elma. Düşünce masal bitmez, başlar. İşte tiyatroda da aynı şey olur. Çıkarsınız oyundan zihninizde rengarenk yün topçuklarıyla. Başlarsınız kafanızın içinde çevirmeye. Kah gülüp kah hüzünlenip kah coşup oyunu yeniden yaratmaya koyulur zihin... Sonra bir gün bir bakarsınız ki yün toplarından birinin ucunu, atmışsınız birine, başlamışsınız anlatmaya, kendi yorumunuzu eklemeye yüne... Karşınızdaki de kapmış yünü, açıp iki elini başlamış yeniden çile yapmaya... Tiyatro dediğiniz elden ele, yürekten yüreğe dolaşan yün çilecikleridir. Bir de bakmışsınız tiyatro elden ele... Yerçekimli karanfil gibi... Bu işin yüzde ellisi sizsiniz, siz seyirciler, yüzde ellisi de biziz, oyuncular. Tiyatronun iki temel öğesi: Oyuncuyla-izleyici karşı karşıya gelmeden tiyatro dediğimiz mucize gerçekleşmiyor. İzleyicilerle oyuncular karşı karşıya gelmeden insan kadar eski, insan üstüne düşünme, insana bakma, dünyayı yorumlama, yeniden yaratma eylemi gerçekleşmiyor. Uzun sözün telgrafı, bizler meslektaşız. İyi bir tiyatro seyircisi de tiyatrocudur, benim meslektaşımdır. Sizlerle birlikte gerçekleştiriyoruz tiyatro denen mucizeyi. Yıllardır hep sizler bizleri alkışladınız, şimdi de ben sizleri alkışlıyorum sevgili meslektaşlarım. Yaşam boyu birlikte eğlenip insana ayna tutup o aynada kendini arama sevincimizin, şenliğinin devam etmesi dileklerimle...