|
Erkekçe kavga etmeyi senden öğrendim
Orhan Kemal Nazım Hikmet'e söylüyor. Diyor ki "Şair olacaktım senin yüzünden olmadı." Bugün istikametiniz Cihangir olmalı
 Sen Prometenin çığlıklarını kaba kıyım tütün gibi piposuna dolduran adam
Sen benim mavi gözlü arkadaşım
Kabil değil unutmam seni
26 Eylül 1943 seni yapayalnız bırakıp hapishanede bir üçüncü mevki kompartımanda pupa yelken koşacağım memlekete
Tren bir güvercin gibi çırpınarak istasyona girecek
Gözü yaşlı bir genç kadına beş senenin ardından kocasını getirecek
O dem ki boş verip istasyon halkına Yanaklarından öperken sevgilimi Sen neşeli mavi gözlerinle bakacaksın içimden bana
O dem ki yürekten her şey atılacak
Ekmek, kin hasret, fakat Nazım Hikmet
Sen şu kadar kilometre uzakta kalmama rağmen
Aydınlık yüreğimin duvarına dayayıp sarı saçlı başını
Batan bir yaz güneşi hüznüyle ağlatacaksın arkadaşını
Günler geçecek ekmek derdi çökecek omuzlarıma
Fabrika, makinalar tezgahım
Sana şeker kamışı, portakal yollayacağım
Karım yün çorap örecek, her hafta mektup yazacağız
Askere almazlarsa eğer
Unutabilir miyim seni
Tahtakurusu ayıkladığımız hapishane gecelerini
Ve radyoda şark cephesinden haber beklediğimiz
Müthiş anların küfürünü
Radyonun yanındaki duvara kurşun kalemiyle abus insan yüzleri çizmiştin
Unutabilir miyim seni hiç?
Hala beton malta boylarında duyuyorum
Takunyaların sesini!
Unutabilir miyim seni?
Dünyayı ve insanlarımızı sevmeyi senden öğrendim
Hikaye şiir yazmayı Ve erkekçe kavga etmeyi, senden!
***
Orhan Kemal'in şiir yazdığını biliyor muydunuz? "Gurbet Kuşları", "72. Koğuş" yazarı Orhan Kemal'den bahsediyorum. Ne müthiş bir aşk kitabıdır o, "Bir Filiz vardı". Okudunuz mu? Bugün kendinize hatta edebiyattan hoşlanan arkadaşlarınıza, karınıza, kocanıza, varsa özellikle çocuklarınıza bir iyilik edin. Cihangir, Akarsu Caddesi no: 32'ye bir uğrayın. Ne mi var? Orhan Kemal müzesi var orada. Öncelikle bütün fotoğrafları, kıyafetleri, okuduğu kitaplar, yatak odası, daktilosu, kısacası her şeyi... Oğlu Işık Öğütçü büyük emek verip hazırlamış. Öyle müze kelimesin duyduk diye korkmayın, bir saatinizi ayırmanız yeterli. Bir saat diyorum çünkü önce Orhan Kemal'in yaşadığı odayı gezecek, fotoğraflarına bakacak ardından kitaplarını okumak isteyeceksiniz. Uzak değil yan tarafta bütün kitaplarının indirimle satıldığı bir kitapçı var. Sadece kitap değil kendi sesinden kasetlerini de bulabilirsiniz ünlü edebiyatçının. Ruhunu doyurduktan sonra iş karın doyurmaya gelecek tabii... O da düşünülmüş. Bir adım ötede İkbal Kahvesi. Çay 750 bin lira. Karışık tost 2 milyon. Mutlaka moda bir yerler görmeliyim diyorsanız onun da kolayı var, madem gelmişsiniz Cihangir'e kadar 100 metre daha yürüyün oturun şu meşhur "Leyla" ya. Her masada başka bir ünlü sima, cebiniz İkbal'e kıyasla yanacak ama her şeyin bir bedeli var tabii. Yemeğinizi nerede yediğiniz çok da önemli değil, müzeyi mutlaka gezin.
***
Orhan Kemal şiirlerinin çoğunu Bursa Cezaevi'nde yazmış. Ailesine, karısına duyduğu özlemi dile getirmiş. Her şiirden sonra soluğu arkadaşı Nazım Hikmet'in yanında alırmış. Nazım Hikmet bazı şiirleri dinledikten sonra şöyle dermiş "Yeter kardeşim yeter, bir başkası lütfen" ya da rezalet, berbat gibi tanımlamalarda bulunurmuş. En sonunda bir gün Orhan Kemal bir roman başlangıcını okumuş büyük şaire. "Ayaklarında takunyalar koşarak heyecanla gelerek sordu, siz mi yazdınız bunu? Çekinerek 'Evet' dedim. 'Birader' dedi. Neden bahsetmediniz bundan? Siz hikaye roman yazın." Orhan Kemal, bu öneriden sonra düz yazıya geçmiş. İyiki de geçmiş ki o muhteşem eserler ortaya çıkmış. "İyi şair olmadığın için iyi hikayeci oldum" diyor. İyi şair olamazdım çünkü önümde dev gibi Nazım vardı. Nazım, aşılması zor ve olanaksız sarp bir dağdır. Nazım şiir püskürten volkanik bir yanardağ sanki. Öyle tuhaf söylüyor ki namussuzum bütün sözlerinden bal gibi şiir sızıyor. Bir bal peteği gibi, mumu balına nazaran çok az, balı yani şiiri ise vıcık vıcık." Orhan Kemal'in hapishane arkadaşı Nazım Hikmet için yazdığı şiir ilk defa okuyunca kendisine biraz haksızlık etmiş diye düşündüm. Ya sizce? Eskiden kızlar toplanır şiir günleri yapar, yüksek sesle şiir okurduk. Çok duygulanırdık çok. Hem şarap içer, hem de Asaf okurduk. Arada bir iki satır da biz attırırdık. Yazıyı yazarken niye uzun zamandır bunu yapmıyoruz diye düşündüm. Niye sahi? Aşk, şiir, duygusallık bu kadar mı gitti hayatımızdan? Bir iki satır karalamak, okuduğumuz bir şiirin üzerinde konuşmak için illa da aşk acısı mı çekmek gerekiyor yani? Evliyken olmuyor mu bu işler?
|
