Hayvanlar

Başlığa bakıp bunu birine hakaret sözcüğü gibi de algılayabilirsiniz, duruma 'hayvanlardan söz edecek zahir, ne güzel ya da aman bana ne' şeklinde de yaklaşabilirsiniz. Her iki durumda da okuyun ya da okumayın yanılmıyorsunuz. Bazı insan makulesine hayvan demek hayvan mahlukatına ayıptır. Geçen hafta okuyanlar biliyorlar; hani o günlük okunamayıp da biriken gazeteler. Ne cevherler ihtiva ediyorlar biliyor musunuz? Ve aynı zamanda vaktinde okunamamaktan dolayı bir nevi iadei itibarla taçlandırılıyorlar. Günlük olan ömürleri ister istemez uzuyor. Ne yazıyormuş bu gazetelerde pekiyi? Yine hayvanlar... Ve yine tüfekle zehirle öldürmeler.

Bi soru o zaman: Bir insan bir canlıyı öldürmek hakkına sahip midir? Değildir. İkinci soru için hazır mıyız? Bu aşağılıklara 'hayvanlar!' diye hitab etmek onlara hakaret midir? Cevabı duyamadığıma göre ben cevaplıyayım. İltifattır tabii... Şimdi; biz, bir insanın sokaktaki hayvanları öldürme zafiyetine değineceğiz. Yani köpek insanı değil insan köpeği ısırırsa haber olur ya. İnsan köpeği ısıracak! Soysuzun biri geçen de sokak köpeklerini tüfekle öldürecekken yanlışlıkla bir genç kızı vurmuş. Her iki durum için tabii ki cezalandırılmamış. Durumlardan biri resmi zira. Daha önce de yazdım; hep yazacağım. Benim de yavru köpeğimi hem de bir dostumun bahçesine atılan zehirli etle öldüren bu zihniyeti temsilcileriyle birlikte ateşe vermek isterim. Ateş sönmesin diye benzinini ben dökerim.

KÖTÜ EMİR
Bu aşağılık emri veren bakanları da belediye başkanlarını da emre uyanları da daha yaratıcı feci ölümler beklesin isterim. Bu konuda mantığım yoktur. Ve bu canhıraş konudaki cansiperane fikrimi yazarken ancak bu kadar kibar olabiliyorum. Karabıyık meclisinin konuyu iplemediği için yıllardır alamadığı sonra 'insan' üyelerin zoruyla alınıp bu sefer de bi türlü yürürlüğe koyamadığı 'Hayvan Hakları Yasası' cezai anlamda layıkıyle uygulanmadığı ve katil iblisler şöyle hakikaten okkalı bir ceza ile tepelenmediği sürece hayvanseverlerin gönlüne su serpilmeyecek. Bu katillerden bir tanesinin öyküsünü okudum..

Sonradan tövbekar olmuş bir belediye görevlisi eski katil anlatıyor: Stiriktininli (yani zehirli) etleri, yavruları olan bir köpekcağıza yedirip yavrularının da ağzına sokuşturmaya çalışıyormuş. Anne köpek ciğerleri parçalandığından ağzından kan gelerek katiline doğru sürünürken adam, kendini ısıracak sandığından eline anne köpeğin kafasına vurmak üzere bir taş almış; köpekcik o esnada bunun elini yalamış ve bunu bana neden yaptın diye soran gözlerle bakarak (kendi ifadesi) avrularının önünden ölüm lokmalarını burnunun ucuyla uzaklaştırmaya çalışırken ölmüş. Bu beyzade o an kendine gelmiş ve köpekler gibi (!) pişman olarak doğru yolu bulmuş. Şimdi sokak köpekleri barınaklarının en ateşli savunucusuymuş. Fakat hayvanseverler bunu aralarına almamakta direniyorlarmış.

Bu dehşetengiz hikayeyi okurken tansiyonumun yükseldiğini beynime doğru bi sıcaklık yayıldığını farkettim. İnsanın insanı öldürdüğü durumlarda ölende mi öldürende mi suç olduğunu bilemedim. Ölende olduğunu da tahmin etmekteyim. Diyorum ya canımın ciğerimin öldürülmesi kadar etkiliyor bu katliamlar beni. İtlaflara karşı olan hayvansever belediyeler olduğunu da biliyorum olanları bütün kalbimle kutlamak isterim. Bi de kollarım çoook uzun olsun sokak köpeklerinin hepsine sarılayım isterim. Herhangi bi tanesiyle göz göze gelin ne demek istediğimi anlarsınız. Öldürmesinler. Bişeyler yapalım. N'oolur be!