Acımak

Malzeme ortada: Hepsini alabildiğine snobe edebiliriz. Gerçekten de malzeme ortada! Ama artık ben hem snopluk yapmaktan sıkıldım, hem de sinir olma yetimi kaybettim. Çünkü durumlarının iyice acıklı bir hal aldığını düşünüyorum... Ve bu yüzden sadece ve sadece acıyorum onlara... İşte onlar:

* SEREN SERENGİL: Bir televizyon kanalının gece haberlerinde rastladım ona... Konu cezaevinde yaptığı 'olaylı evlilik'ti. Anlatıyor da anlatıyordu: Neden ayrıldığını, neden evlendiğini, annesiyle arasındaki sorunları filan en ince ayrıntılarına kadar gözler önüne seriyordu. Mahrem diye bir sözcükten haberi yok gibiydi. Sanki kameralar önünde, televizyon ekranında değil de, en yakın kız arkadaşlarının yanında konuşur gibiydi. Bütün malını mülkünü annesine vermiş, Cengiz'i çok seviyormuş, aralarındaki sınıf farkı hiç önemli değilmiş, annesini kendisini mutlaka affedermiş. Dinlerken, "Koskoca insan! Özel hayatını nasıl da gözler önüne seriyor! Yaptığının yanlışlığını neden fark edemiyor?" diye düşündüm... Ben tam bunu düşünürken, ip ucunu verdi. Konuyu birden babasının ne kadar milliyetçi olduğuna getirdi ve şöyle dedi: "Babam o kadar milliyetçiydi ki gece televizyon kapanırken İstiklal Marşı çıktığında bütün ev halkını ayağa dikerdi"... Düşünün: Televizyonda İstiklal Marşı söyleniyor, bizim minik Seren ayakta! Sadece bu da değil.. Aynı söyleşide mürebbiyeler elinde büyüdüğünü de övünerek söyledi. Bir yanda televizyonda İstiklal Marşı söylenirken ayağa kaldırılacaksınız, bir yandan da yabancı mürebbiyelerin eline teslim edileceksiniz. Kabus gibi değil mi? Böyle bir çocukluğun ardından insan demek ki böyle
oluyormuş... Yazık, vah vah!


* ALİ MÜFİT GÜRTUNA: Fotoğraflı bilboardlar başına bela olunca hemen fotoğrafsızlara geçiş yaptı. Güldüm, geçtim... Kapıda saatlerce bekleyip de Başbakan'la görüşemediğini öğrendiğimde ise baktım artık sinir olmuyorum. Ama Kasımpaşa'da belediyenin yaptırdığı bir spor salonuna "Recep Tayyip Erdoğan Spor Salonu" adını vereceğini öğrendiğimde ona karşı sadece 'acıma' hissiyle dopdolu olduğumu fark ettim... Yeniden başkan olma arzusuyla nasıl dolup taştığını tahmin ediyordum ama bu kadarını doğrusu ben de beklemiyordum. "Madem Başbakan benimle görüşme konusunda isteksiz davranıyor, o halde ben de onun adını spor salonuna vereyim de etkilensin!". Bu mantık, bu yaklaşım karşısında insan acıma hissiyle dolmaz da ne yapar? Ben de öyle yaptım. Vah ki vah dedim de başka bir şey diyemedim.

* ABİDİN: O steril duruş, sahicilikten nasibini almamış o sahte ve yapay tebessüm, daha olmadan olmuş gibi yapma hali... Bunların hepsi beni sinir ediyordu. Ama dün akşam seyrederken geleceğini gördüm onun... Basit bir Tarkan mukallidi olmak dışında şansı yoktu. Bunu fark edince üzüldüm onun için. Tamam, şimdilik sorun yok, dolduruş tam gaz gidiyor ama BBG evinden çıkan Tarık'ı anımsayın: O da böyle doldurulmamış mıydı? Peki nerede Tarık? Bunları düşününce ona sinir olmaktan vazgeçtim ve acımaya başladım...

* AHMET ERCAN: CHP'den İstanbul Belediye Başkanlığı'na aday adayı olan ünlü deprem uzmanımız, meğer iflah olmaz bir Öztürkçeci imiş. Yayınladığı basın bildirilerinde televizyon yerine "sanalgı", radyo yerine "ünalgı", gazete yerine "duyumcak", telefon yerine "ünlek", aile yerine "evgil", laik yerine "ayrıt" sözcüğünü kullanıyormuş. Önce sinir oldum. Sonra bu kadar komik bir durum karşısında gülümsedim. En sonunda yüzümde acıklı bir gülümseme belirdi. O kadar..