Kriz bankaların çökmesiyle başgösterdi, düzeltilmesiyle sona erecek!

Toz duman dağıldıkça bankacılıkta kimin kimi kurtardığı düşünülmeye değer bir konu olarak ortaya çıkıyor. Bilindiği gibi, hükümet ihtiyaç duyan bankalara 4-5 milyar dolar aktararak tükenmiş olan sermayelerini güçlendirmeye karar verdi.fPara, bu sermaye enjeksiyonu olmadan sektörün sağlığına kavuşmasının mümkün olmadığını tespit eden IMF ve Dünya Bankası'ndan borç alınacak.

Kararın açıklanmasının ardından ortalık ayağa kalktı. Sanayiciler neden kendilerine değil de bankalara yardım edildiğini öğrenmek istediler. Halk "adi hortumculara" para verilmesini infial ile karşıladı.

Ama gerçek şu ki, ekonomik kriz bankacılık sektörünün çökmesi ile baş gösterdi, düzelmesi ile sona ermeye başlayacak. Ve esas hortumcu bankacılar değil, politikacılardır.

Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı Bakanı Kemal Derviş ile ekibinin yapmaya çalıştığı, devlet maliyesini ayakta tutan bir sektörü ayakta tutmaya çalışmaktan başka bir şey değildir. Hazine bankalardan borçlanamasa, faturalarını ödeyemeyecek.

Hazine'nin en büyük alacaklısı Türk bankalarıdır. Bankalar ayrıca, Maliye'nin en büyük vergi kaynaklarından biridir.

Tasarlanan "banka kurtarma" operasyonu hükümetin sektörden çektiğinin bir bölümünü geri koymasından başka bir şey değildir. Hükümet, kendini besleyen güçlü bir kaynağı sağlama alarak kendi kendini de sağlama almaya çalışıyor.

Bir bankacı dostumdan aldığım şu hesaba bir bakalım:

Hükümet bankalara (bunların hangi bankalar olduğu belli değildir) 4-5 milyar dolar fon enjekte edecek (bunun ne kadarının nakit olacağı da belli değildir).

Buna karşılık sadece 2000-2001 döneminde hükümet bankalardan 4.5 milyar dolar ekstra para talep etti ve aldı. Bu olağan olarak alınan vergilerin dışında alınan bir para idi.

Bankalar, Hazine'ye 3 milyar dolar deprem vergisi ve 645 milyon dolar eğitime katkı payı ödemeye mecbur bırakıldı. Aynı dönemde peşin vergi ödeme periyodunun üç aya çekilmesi dolayısıyla ödenen miktar 745 milyon dolardır.

Bankacı dostumun hesabına göre son 11 yılda "bankacılık sisteminin maruz kaldığı mali yük" 13,3 milyar doları buluyor.

Bankacılık sisteminin toplam ödenmiş sermayesi bu miktardan azdır. Sonuç olarak, finansal sistemin zayıflamasının tek suçlusu bankalar değildir. Milletin birikimlerinin tümüne yakınını borçlanan, halkı ve şirketleri nakit kıtlığına mahkum eden politikacılardır esas suçlular.

Ama, iş bu raddeye geldikten sonra suçlu aramanın anlamı var mı? İngiliz şair T.S. Elliot'un (1888-1965) mısraı ile: "After such knowledge, what forgiveness?": Bu kadar çok şeyi öğrendikten sonra neyi bağışlamak?

Artık önemli olan, olanların bir daha olmamasını temin edecek önlemleri almaktır. Burada en büyük görev BDDK'ya düşüyor. BDDK dürüst ve yetkin bir kadronun elindedir ve etkin görev yapması için gerekli otoriteye sahiptir. Bu otoriteyi sapına kadar kullanmalıdır.

Korkacak kim veya ne kaldı?