O kadar çok bağırdı ki Emrah, korktum.. G.Saray gol atmıştı.. UEFA Kupası finaline yükselecekti.. Bir G.Saraylı için en büyük gururu, sevinci yaşıyordu Emrah.. Kıskandım.. Ama o sevindiği için de sevindim... Acının her türlüsünü çeken ülkemdeki insanların, önemli bir bölümü sevindi diye, sevindim G.Saray'ın Leeds'i elediğine...
Sabah Spor Servisi'nin pırıl pırıl, genç, akıllı, dürüst müdür yardımcısı Emrah... Boğaziçi mezunu, iki dil bilir.. İyi bir işi, iyi bir kariyeri, mutlu bir ailesi var... Ama biliyorum ki, hiçbir şey Emrah'ı bu kadar bağırtamaz, G.Saray kadar...
17 Mayıs'ta kazanacak G.Saray.. Herkes yine çok mutlu olacak, sokağa dökülecek..
Ya sonra?
1986 Avrupa Şampiyonu Steaua Bükreş'i hatırladım birden... Futbolla uyuşturulan bir ülkenin, Ford'un sponsorluğundaki bir takımının Avrupa şampiyonu olmasıyla kendinden geçtiğini hatırladım.. Herşey güzeldi onlar için. Ne işsizliği düşünüyorlardı ne siyasi oyunları.. Gördükleri güzel rüyanın tadına varmak istiyorlardı..
Yıllar sonra rüyadan uyandıklarında, gerçeklerin farkına varmak için de çok geç kalmışlardı. Romanya ekonomisi çökmüş, işsizlik artmış, ülke iflas haline gelmişti.. Futbolcuların çoğu yurtdışına kaçmış, Steaua da Avrupa'nın sıra takımı olmuştu. Futbolla süslenen rüya, güzel başlamış ama kötü bitmişti Romanya için...
Sadece Emrah değil Türkiye'de çılgınca seven takımını... Çok kişi için büyük bir tutku sevdiği renkler... Ama ya gerçekler?
Cumhurbaşkanı'nın kim olacağını bile umursamayan, UEFA Kupası'nı bu ülkenin kurtuluşu sanan bir ulus değil miyiz?
G.Saray Kopenhag'a giderken, biz en ufak yağmurda saatlerce trafikte kalmıyor muyuz?
Leeds'e maç için uçak kaldırıp, içini milletvekilleriyle doldururken, 17 Ağustos depreminde 10 binlerce insanı 2 gün boyunca ölümle başbaşa bırakmadık mı?
Atılacak bir gole, kazanılacak bir kupaya, kutlanacak bir geceye mi kaldı işimiz?
Fatih Terim mi bizi kurtaracak, Süren mi, Hakan mı, Hagi mi, Taffarel mi?
Hayır; dürüst, vergisini ödeyen, çalışmaktan kaçmayan, futbolcu olmasa da beyni olan Emrah'lar kurtaracak...
Bir rüya gördüm önceki gece.. Hiç uyanmak istemedim, hiç bitsin istemedim.. Ne korktum, ne şaşırdım, ne üzüldüm, hep güldüm.. Ama sadece bir rüya gördüm.
Rüyamda biri vardı. Yıllardır tanıdığım, ama yüzünü hiç görmediğim, ismini bilmediğim.. Birgün karşıma çıkacaktı, çıktı da..
Fazla konuşmuyordu, gülerken ısırıyordu.. Akıllı ve cesurdu.. Genç ve enerjikti.. Kalbinden çok mantığının sesini dinleyen biriydi.. Korksa bile korktuğunu belli etmiyordu ya da gerçekten korkmuyordu.. Biri kırmış, en sevdiği yerden, en sevdiği renklerden ayırmıştı onu..
Kadıköy'de başladı rüyam.. Coşkuyla maça gittim, tıpkı 4 yıl önceki gibi.. Maraton'daki eski yerime oturdum, yıllardır görmediğim.. Antrenman sahasından stada kadar yürüdüm yanlız başıma.. Sonra..
Sonra, rüyamın en güzel yerleri başladı. Dakikalar boyunca onu seyrettim oturduğu kulübüde.. Bir tarafta binlerce sarı-lacivert yumruk, diğer yanımda kahramanım.. Yıllardır savaşan, her türlü güçlüğe göğüs gerip üstesinden gelen.. Kişiliğinden en ufak taviz vermeyen, futbol bilgisine söz söyletmeyen kahramanım..
Herşeyi unutturacak kadar güzel anlar yaşattı bana.. Kimi zaman bağırdı, kimi zaman öfkelendi, kimi zaman alkışlandı, kimi zaman adı tezahürat olup yayıldı tribünlere..
Ve maç bitti.. Binlerce kişi stadda, milyonlarcası Türkiye'de havaya sıçradı... İstikrarsızlık ve sabırsızlık sembolü olmaktan kurtulan F.Bahçe, Şampiyonlar Ligi Kupası'nı, UEFA Başkanı Şenes Erzik'in elinden almıştı...
Yüzü de, adı da olmayan, hep imkansız görevlere soyundurulan, yıllardır beklenilen, Fenerbahçe Teknik Direktörü'ydü rüyamdaki..
Önceki gece bir rüya gördüm...
Sadece bir rüya...
