Benim alıngan okurlarım..

"İhmal.. Hep ihmal.. Her zaman ihmal" başlıklı yazımda şöyle yazmıştım..
"Ben giderdim tamam. Benim için de biterdi.. Peki beni sevenler?.. Beni ne kadar sevdiklerini bu kısa sürede bir kez daha gördüğüm akrabalarım, arkadaşlarım.. Onları üzmeye hakkım var mıydı peki?.."
Sözleşmiş gibi e-mail yağdı alıngan okurlarımdan..
"Peki ya biz.. Biz okurlarını üzmeye hakkın var mı?.."
Belli "Beni sevenler, akrabalarım, arkadaşlarım, dostlarım" ifadesi içinde bulmamışlar kendilerini..
Hani "Bölük dur, Kandıralı sen de dur"cuyuz ya.. İlle de ayrı satır açacaksın..
Olur mu?..
Benim en değerli dostlarımdır okurlarım.. Çünkü onlar sayesinde Hıncal'ım ben.. Beni Hıncal Uluç yapan, okurlarımdır. Onlar olmasa yüzüme bakarlar mıydı sanırsınız?.
"Yahu senden nefret edip gene de okuyanlar var.."
Onlar benden nefret edebilirler.. Ne karışırım.. Ama okuyorlarsa, bana en büyük dostluğu ediyorlar.
Sevip de okumayanı bir yana koyun.. Nefret edip okuyanı öte yana.. Hangisi daha çok dostluk ediyor bana, söyleyin şimdi?..
Okurlarım benim canımdır.. Sözlük anlamı ile canım.. Bana hayat veren onlardır .
Onlarla her sabah buluşmak yaşamın anlamıdır benim için..
Bu sabah izleyeceksiniz.. Perşembe Yaşamdan Dakikalar'ı çekerken Haşo sordu bana, "Hele de günümüzde yazacak bu kadar şey varken, yazamamak nasıl bir his" diye..
"Bu soruyu sormamış ol. Cevabımı patronlar duyarsa yanarız" dedim.. Hani bizi transfer etmek, edince de gazetelerinde tutmak için yarışan patronlar bizim yazmak için öldüğümüzü bilseler her ay başı maaş mı öderlerdi, yoksa reklam tarifesi üzerinden santim sütun fatura mı yollarlardı?..
Gerçekten yazmak için öldüğüm konular oluyor..
Yazamamak en büyük ceza.. Hele bir yazar, günlük yazmaya alışmış bir yazar için, nerdeyse ölüm cezası..
Yazmak için ölüyorum sevgili dostlarım.. Yazmak için kendimi ölesiye zorluyorum bilesiniz..
Yazım olmadığı gün, sizden fazla ben üzülüyorum inanın ve lütfen bağışlayın..
Lütfen!..