Tarihi Ermenistan-Türkiye karşılaşması için Ermenilerin tek dileği var: "Bu maç kapıların açılmasına, iki halkın birbirini tanımasına ve önyargıların yok olmasına vesile olsun"..
Ermenistan-Türkiye milli maçı nedeniyle Erivan yollarına düştük. Hayli maceralı geçen yolculuktan sonra indiğimiz ve Ermeni kökenli Amerikalı bir işadamı tarafından yaptırılan hayli konforlu Zvartsnost Havaalanı'nda rehberimiz Antakyalı Vartkei ve şoförümüz Kago ile buluştuğumuzda çektiğimiz acı biraz da olsa azalmıştı. Ermenistan'ın maç nedeniyle vize almaması nedeniyle hayli yoğun olan giriş kuyruğundan sonra, "vira bismillah" diye başladığımız Ermenistan günlerinde gördüklerimiz, dinlediklerimiz, yediklerimiz, içtiklerimizle karşılaştığımız ise kendileri hakkındaki bütün önyargılara rağmen barış dilinde ısrar eden ve kapalı olan sınır kapılarının açılmasını isteyen bir halk oldu. Ermenistan'ın şimdiki hükümetine çok keskin bir muhalefet yürüten partilerin dış politikadaki dengeleri bozmamak ve olası bir dostluk zeminini etkilememek için mitinglerini ertelemesi ve kendi tabirleriyle "karı-koca kavgasına komşuyu dahil etmemeye" çalışması da diyalog isteğinin en önemli kanıtlarından biriydi.
BİZE ÇOK BENZİYORLAR Ermenistan'da herkes elbette maçtan haberdar ama Türkiye'de alışık olduğumuz türden bir gerilim hatta bazı gazetelerde yazıldığı üzere had safhada bir heyecan yok. Maça dair en önemli emare sokaklarda her zamankinden daha fazla görülen polisler, ama onlar da silahsız. Ülkede polisler sadece sıkıyönetim ya da savaş zamanlarında kendilerine zimmetli silahlarını taşıyorlar. Büyük caddelerdeki tek tük bilboardlarda halk maça ilgi göstermeye çağrılıyor ama bir yandan da yüksek tutulan bilet fiyatları, maçta olası bir tepkiyi de önlemeye yönelik. Bu satırları okuyan bir kısım insanın çok da hoşuna gitmeyecek bir tespitle başlayalım: Ermeniler bize çok benziyor. Sigara içişleriyle, trafikteki kural tanımazlıklarıyla, kıt kanaat geçinmeleriyle, en çok da fizikleriyle. Onları bizden -maalesefayıran en önemli şey ise eğitime, kültüre yaptıkları yatırımlar. Ermenistan yoksul bir ülke, o yüzden dünyanın dört bir tarafından gelen gazeteciler ve bir avuç Türk futbol taraftarı onlar için baş tacı.
ÖNCELİKLERİ EKMEK KAVGASI Erivan'da soykırım anıtını gezmedik ama soykırımın burada tartışılmaz bir olgu olduğunu söylemek en doğrusu. Rehberimizin Doğu Anadolu'dan hep Batı Ermenistan olarak bahsetmesi bile bunun tezahürüydü. Ancak yine de Ermenistan Ermeniler için soykırım miti, diaspora Ermenileri kadar öncelikli değil. Sokaktaki sade Ermeni için ekmek kavgası her şeyden önemli. Ne kadar tanıdık değil mi?