Gurur duyuyoruz

Türk Silâhlı Kuvvetleri'yle iftihar ediyorum. İstihbarata dayalı olarak PKK mevzilerini vuruyor; sonra teröristlerin kaçış yollarını tespit edip yeniden saldırıyor ve örgüt mensuplarını çembere alıyor.
1960'lı yıllarda, Kıbrıs'a çıkartma düşünüldüğünde, Deniz Kuvvetleri'nin teknik donanımının yeterli olmadığı görülmüştü. Noksanlar zaman içinde giderildi ve bu sayede ancak 1974'te Kıbrıs'a müdahale edebildik. Koordinasyonsuzluk yüzünden, Akdeniz'de Kocatepe muhribimizi de vurmuştuk. O günden bugüne, çok şeyler değişti elbette. Türkiye zenginleşti; ordumuz güçlendi; askerlerimiz daha deneyimli ve eğitimli duruma geldi.
Ordusu zaaf içine düşen ülkelerin, onun bunun oyuncağı olacağını, Lübnan örneğiyle öğrenmiştim. Ortadoğu'nun Paris'i diye gösterilen Beyrut, birbiriyle savaşan kuvvetlerin elinde can çekişiyordu. O tarihte, asayişin bir türlü sağlanamayışının, Lübnan ordusunun etkisiz bir konumda olmasından kaynaklandığını duymuştum. Nitekim, zaaf devam etti. Lübnan, Suriye, İsrail ve Hizbullah gibi farklı güçlerin at koşturduğu bir ülke olmaktan kurtulamadı.
Gençlik yıllarımdan aklımda kalan ikinci önemli husus şu: Osmanlı ordusu, bir yandan İttihatçılar, bir yandan Halaskâranı Zabitan grubu ile, siyasete bulaştığı için, asırlar boyu hükmettiğimiz Balkanlar'ı kaybetmiştik.
Bir okurum şöyle yazıyor : "Göğsüm kabardı. Hükûmet, hükûmet gibi, asker asker gibi çalıştı.Umarım bu işbirliği devam eder ve gurur tablosu seraba dönüşmez. Hepimizi rahatsız eden askersivil çekişmesi yeniden ortaya çıkmaz."

22 Temmuz seçimleri öncesinde, maalesef, gerginlik yaşandı. Asker, hem cumhurbaşkanı seçimi için görüş beyan etti; hem de iktidarın, sınır ötesi operasyon konusunda ayak sürüdüğü intibaını yaratacak şekilde konuştu. Sandıkta halk, "demokrasiye ince ayar" yaptı.
İşte gelinen nokta: İktidar, diplomatik adımları atarak, dünya kamuoyunda harekâtın meşru zeminini hazırladı. Türk Silahlı Kuvvetleri, PKK mevzilerini vuruyor; teröristler bozguna uğradı ve kazanan -ne iktidar, ne asker-Türkiye oldu.