Orhan'a var Fazıl'a yok

Cuma sabahı Fazıl Say' ın "Gidebilirim" açıklamasını biraz abartılı bulmuştum. 48 saat sonra Say'ın gitme hakkı ve talebini sonuna kadar destekleme kararı aldım.
Bu size bir çelişki gibi gelebilir ama değil. Bu ülke medyası, sanatını tüm dünyanın kabul ettiği ve konuştuğu bir adamın çığlığını, "Hande Ataizi'nden sonra gündeme gelmeye ihtiyacı vardı" diye yorumlarken Fazıl Say'ın durması kabahat.
Kapağı yurtdışına atmak için 18 yaşındaki delikanlıların 50'sini aşmış yabancı kadınlarla evlendiği, hatta baba olmadan dede olduğu bir ülkede yaşayıp da şimdi Fazıl'a sövmeye kimin ne hakkı var?
Yurtdışında yaşama hayali kurup da diline, yaşına ya da mesleğine güvenemediği için halen burada olanların eleştirileri ne kadar ciddiye alınmalı?
Fazıl Say hiç konuşmadan ve ses çıkarmadan bu ülkeden gidebilirdi. Konser programı dolayısıyla zaten bir ayağı yurtdışında olan birinin gittiğini anlamak bile aylarımızı alırdı.
O zaman şu soruya cevap verelim: Fazıl Say gittiğini duyurmak için mi konuştu, yoksa burada kalmak istediği için mi?
Fazıl Say örneğinde gördüğümüz iki yüzlülük bile onun gitme talebini haklı kılar.
Orhan Pamuk uzman olmadığı halde bir cümle içinde tarihimizi yerle bir ettiğinde bir sürü adam "sanatçı duyarlılığı" diyerek Pamuk'a destek çıktı.
Aynı adamlar bugün Fazıl Say'a küfrediyor.
Orhan Pamuk sanatçı da, Fazıl Say bostan korkuluğu mu?
Say'ın ileri sürdüğü gerekçeler gerçeğe uygun değilmiş. Orhan Pamuk'un söyledikleri gerçeğe çok mu uygundu?
Adım gibi eminim ki Fazıl Say gitme kararını dile getirirken Mustafa Kemal'e ya da kurduğu Cumhuriyet'e sövseydi bugün onu eleştirenlerin çoğundan alkış hatta "Bekle ben de geliyorum" mesajları alacaktı.
Solun uçlarından gelip İkinci Cumhuriyet limanlarına sığınan ve İngiltere'den mülteci statüsü almak için her türlü dolabı çevirenler bile şimdi Fazıl'a kızıyor.
"Kardeşim laiklik tehlikede değil" diyebilirsiniz, bu doğru da olabilir ama unutmayın ki aslolan kişinin durumu nasıl algıladığıdır...