İşkenceciyle el ele vermek

Cumhuriyet yazarı İlhan Selçuk, yurtseverliğin gereği olarak dün kendisine işkence edenlerle el ele vermeyi görev saydığını yazdı.
İnsan sadece kin ve öfkeyle yaşayamaz.
Geçmişte kendisine kötü davranan, hatta işkence eden insanları bile affetmesi doğal karşılanabilir.
Bu kişisel bir tercih ve duruştur.
Ama toplumlar için bu iş bu kadar kolay mıdır acaba?
Ankara'da yedi genci telle boğup öldürenlerle el ele verebilir miyiz veya Sivas'ta 37 kişiyi diri diri yakanlarla?..
Çorum veya Kahramanmaraş'ta yaşananlar hiç olmamış gibi davranabilir miyiz yurtseverlik adına?
Geçmişle, sorumlularıyla hesaplaşmadan hafızamızı tamamen silebilir miyiz?
Nedir yurtseverlik?
İşkencecilerle, elini kana bulamışlarla, hukuk dışına çıkmakta hiç beis görmeyenlerle el ele verebilme yeteneği midir?
Türkiye bugüne kadar işkencecileriyle el ele vermese bile, işkencecilere hep el verdiği için bugün içinde bulunduğumuz durumlara düşmemiş midir?
Çetecilerine hesap sormadığı, kırmızı pasaport sağladığı için binlerce fail-i meçhul meydana gelmemiş midir?
İlhan Selçuk o binlerce faili meçhul kurbanının yakınlarıyla el ele vermekten niye vazgeçiyor, bunun cevabını verebilir mi acaba?
Türkiye her türlü hukuksuzluğun mubah sayıldığı bir ortamdan hukuki bir zemine geçmenin mücadelesini veriyor.
Çeteler birbiri ardına ortaya çıkıyor.
Aynı insanların farklı kimliklerle cinayet işledikleri, bombalar attıkları su yüzüne geliyor.
Selçuk gazetesine bomba atanlarla el ele vermeyi de düşünüyor mudur merak ediyorum.
Dediğim gibi, bu toplumun bir bireyi olarak kendisine işkence edenlerle el ele verebilir.
Ancak bunu toplumsal bir tavır olarak talep edemez.
Böyle bir talep yurtseverlik olarak algılanamaz çünkü işkenceciyle el ele vermek faşizme davetiye çıkarmaktır.
En kötü demokrasi bile faşizmden daha iyi bir rejimdir oysa.