'Arzu ederlerse, AK Parti'den seçimlere katılabilirim'

Kendimi aniden Nazlı Ilıcak'a giderken bulunca düşündüm de, bugüne kadar hiç kimsenin hakkında bu kadar çok aynı deyim etrafında birleşildiğine tanık olmamışım. Deyim şu: Kimin atına binerse onun türküsünü söylüyor. Nazlı Ilıcak olmasa, hakikaten ben bu deyimden haberdar olmayacaktım. Öte yandan küçücük elli, küçücük bedenli, iç dünyası ıssız, mücadeleci, hırslı bir kadın... Atmış, türküymüş bilemem ama DP'li dönemin hazin sonundan kalan yaralarını sarmaya çalışmış bir kez daha Yalnız Adam Menderes'i yazarken... Onun yorumları hep 'kollamak' üzerine aslında. Sadece biz onun neye şefkat gösterip, neye gösteremediğini anlamakta güçlük çekiyoruz.

- Acılara tanık olmuş DP'li olarak, Yalnız Adam Menderes kitabını yazdınız. Bu kitabın Menderes'le ilgili diğer tarihi dokümanlardan farkı ne sizce?
- Ben henüz o yaşanan acıların etkisinden kurtulamadım ve bu kitaba yüreğimi koydum diyebilirim. Kitabı çok hissederek yazdım. Birinci bölümünde Berrin Menderes'in eşine, Yassıada'ya gönderdiği hasret dolu mektuplar var. İkinci bölümünde ise, Menderes'in avukatı Burhan Apaydın'ın bir iddiasına yer veriyorum. Nedir o? Asılmadan önce, intihar etmediğini ve zehirlenmiş olabileceğini ileri sürüyorum. Çünkü Menderes'in o günkü halet-i ruhiyesi, davranışları intihar eğilimli olduğunu göstermediği gibi, daha sonra yapılan kan ve idrar tahlillerinde de, içtiği belirtilen ekuanil haplarının ana maddesi meprobamat maddesine rastlanmamıştı.

- Hapları dilinin altında saklayarak biriktirmedi ve de içmedi mi diyorsunuz?
- Ona bazı geceler iğne yapılıyordu. Kan tahlilinde sadece o iğnenin ana maddesi çıkıyor, hapların izine rastlanmadı. Kuşkular var. Hapları dilinin altında tutarak içmediyse, nerede sakladı? Böylesine sürekli aranan bir odada haplar bulunmadıysa, göz yumulma ihtimali devreye giriyor. Kitapta, Menderes'in komadan çıkmasını takiben son 24 saatini de anlatıyorum. Yattığı odadaki bütün konuşmalar kaydediliyordu. "Bir sigara doktor bey, lütfen," diye bir yalvarışı var ki, insanın içi paralanıyor. inleyişi var. Ona sigara dahi vermiyorlar. En acısı da prostat muayenesi tabii. Sonuç olarak kitabımda o hüsran, o dram sergileniyor.

- Babanız Yassıada'ya düşmeseydi ne üniversite ne de siyaset okuyacakmışsınız. Hatta Yassıada'dan kurtulduğu halde ölümüyle de, çalışma ve yazı hayatına başlamışsınız. O süreci anlatır mısınız?
- Yassıada hadisesi olmasaydı hakikaten siyaset okumayacaktım. Babamın ve arkadaşlarımın maruz kaldığı olaylar, beni, siyasete yönlendirdi. Daha sonra babamı kaybettiğimde, 1972 yılında, ilk defa ölümü bu kadar yakından tanımıştım. Depresyon geçirdim. Psikiyatrist çalışmam gerektiğini söyleyince, Tercüman gazetesinde işe başladım. Tabii, eşim Kemal Ilıcak bana bu imkânı verdi. Kendisini daima rahmetle yad ediyorum. Ama ben de önümde açılan kapıyı değerlendirdim; kendi ayaklarımın üzerinde durmasını başardım. Babamın, başına gelen olayların bende böylesine kalıcı tesirleri oldu.

- Şirin Tekeli gibi arkadaşlarınızdan etkilenip öğrenciliğiniz sırasında siz de solcu olmaya karar vermişsiniz ama, aileniz tarafından kestirme bir yolla halledilmiş sanırım... Anlatır mısınız?
- Lozan'da üniversitede okurken Şirin Tekeli ile aynı evde kalıyordum. O bana, hak, adalet ve eşitliğin sosyalizmde olduğunu, insanların Türkiye'de ezildiğini anlattı. Ben de ona hak verip solcu oldum. İstanbul'da annemle hasret giderirken bir akşam yatağımdan doğruldum ve ona "Sana bir şey itiraf edeceğim" dedim; aklı çıkıyordu. Uzakta okuduğum için herhalde başıma bir iş geldi, hamile filan kaldım zannetmiş olabilir. Ona, solcu olmaya karar verdiğimi söyledim. Daha sonraki günlerde babamdan bir çift pabuç istedim. Babam bana döndü "Yok, şimdi değil, önce Türkiye'de yaşayan bütün insanların ikinci çift pabucu olacak, ondan sonra," dedi. Bu konuşma sonrasında solculuktan vazgeçtim. Tabii bu benim dostlarıma espriyle anlattığım bir hikâye. Çünkü temelde, merkez sağda ve Demokrat Parti geçmişine sahip bir insanım.

- Bir kutbun parçası oluyor musunuz?
- Hayır, böylesine kutuplaşan bir ülkede kesinlikle kendim, bir kutbun parçası gibi görmüyorum. Geçmişimden itibaren, ne laik cumhuriyete bir karşıtlığım vardır, ne Kürtçüyüm, ne de Atatürk düşmanıyım. Benim çizgim, herkes tarafından kolayca kabul edilebilir bir çizgi alsında. Sadece, haksızlığa uğradığını düşündüğüm insanlarla kendimi özdeşleştirdiğim için, zaman zaman bir kutupta yer alıyor gibi durabilirim. Uzlaşma istediğim ve çözüm aradığım için de bana söven insanlara karşı bile kepenkleri indirmiyorum.

- Sizin fikir değiştirme yönteminiz ve süreciniz son derece merak konusu...
- Benim fikirlerim değil de, şahıslar hakkındaki kanaatlerim değişti.

- Bir dönem DYP'liydiniz...
- Çünkü Demokrat Parti'nin devamı olarak kurulmuştu. Adalet Partisi de büyük haksızlığa maruz kalmıştı. 12 Eylül sonrasında Demirel'in yasakları kalksın diye ciddi bir mücadele verdim. Demirel'i 'Bir bilen' diye kamuoyuna sunan da bendim. Ama Demirel, daha sonra 28 Şubat'a karşı tavır almadı. Belki onun da kendisine göre haklı gerekçeleri vardı.

- DYP'den kopuş sürecinizde ne oldu?
- Tansu Çiller benim yakınım, arkadaşım, ama onun başbakan olmasını desteklemedim. Yanlıştı bana göre.

- Sebep?
- Merkez sağın lideri olacak kişide şöyle bir vasıf olması gerektiğini düşünüyorum: Birazcık daha Anadolulu olacaksın, biraz yer sofrasında oturacaksın. Böyle hani Boğaziçi'nde yalısı olan, bizim gibi bir hayat tarzına sahip bulunan biri, tabanın arayışlarına belirli süre sonra cevap veremez. Sizi çok sevebilirler ama, sonucu olmaz. Tutmaz yani. Hele bir de siyasi tecrübeniz yoksa... Ama yanlış da anlaşılmasın Tansu bir değerdir. Çok tecrübesizdi; politikada harcandı gitti. Demirel'i de bu yüzden eleştiriyorum. Partisinde alternatif kişiler yetiştirmedi. AK Parti'ye bakınız; çok sayıda alternatif var. Doğru Yol'da Hüsamettin Cindoruk bir alternatifti ama, onu da, Genel Başkan olmasın diye Demirel caydırdı.