|
 |
 |
 |
  |
|
İlkinde 'Nereden girdim bu işe' dediği medyaya Karadeniz'den dönecek
Ben Babıâli'de ortalığı karıştırırken, hepsi beni davetlere çağırıp çaktırmadan hırpaladı, aman kurtulayım dedim.
- Medya dünyasına küs müsünüz?
- Onları zorlayacak herhangi birini oraya sokmamak için karşılarına geçip, dost görünerek kuyunu kazarlar, bir güzel paketlerler seni. Hiç anlamazsın bile.
- Medya patronu olarak kendinizin nasıl bir portre çizdiğinize inanıyorsunuz?
- '80'li yıllarda bu mücadeleyi veren bendim. Gazetesi olan, bankası olan, inşaat şirketi olan, vergi rekortmeni, 30 yaşlarında, civa gibi adam... Mühendis, Haydarpaşalı ayrıca. Ben ortalığı karıştırırken, yavaş yavaş hepsi beni davetlerine çağırıp, hiç çaktırmadan ufak ufak beni öyle hırpaladılar ki, kendi kendime, 'ben bunlardan kurtulayım' dedim. 'Nereden girdim bu işlere?' dediğim oldu ve bunu açıkça söyleyemedim. Korkumu belli etmedim. Korksak bile Keşanlı Ali gibi içimizde kalmıştır. 80 sonrası öyle bir ortamdan geçtik. İhtilal sonrası gazetecilik çok iyi bir boyutta değildi. Ben o dönemde geldim. Babıâli çalışanlarının yüreklerine su serptim. O gazeteden bu gazeteye geçmenin transferlerin de olabileceğini gösterdim. Onların mesleki haysiyetini yücelttim gibi geliyor bana. Sonra Süleyman Bey'in gel siyaset yapalım teklifine evet dedim.
- Geri dönecek misiniz?
- Trabzon'da yerel bir gazete var, Karadeniz. Onu bana sattılar. Bir yer aldık, bina yaptık derken radyo, televizyon ve gazete oldu, tabii bölgesel olarak. Ben İstanbul'dayım, ama medyaya İstanbul'dan dönmeyeceğim. Trabzon'dan döneceğim. Ben biraz tembel adamım dedim ya, zamanı tam netleştiremiyorum daha.
- Özgürlük duygusuyla aranız nasıl?
- Özgürlükle problemim vardır. Bizim Karadeniz'deki aile yapısında baba kayıtsız şartsız egemendir. Orda pek hukuk, demokrasi geçerli değildir. Ben aslında ailem içinde ablalarım var ama erkeklerin birincisiyim. Çok imtiyazlı olmam gerekirken, o imtiyazı kullanamadım. Annemin yanında ayak ayak üstüne atamamışımdır. Öyle alıştık, onu uygulamaya çalışıyoruz. Tepki alıyoruz tabii.
- Çocukluğunuz nasıl geçti?
- Trabzon Of'da doğdum. Babam muhtardı. Bir süre sonra İstanbul'a göç etmek zorunda kaldık. Muacir dediğimiz bir aile yaşamımız vardı. Bulunduğumuz köyün şartlarına göre iyi durumdaydık. Ama bir kere evden, evin üst katından düştüm. Çocuklar oynarken beni ittiler. Altı yedi metre yükseklikten kafamın üzerine taşa düştüm. Kafamda küçük bir arıza var zannediyorum. O zamanlar köyde doktor olmadığı için, öğütülmemiş kaya tuzunu kafama sardılar. 20 gün komada yatmışım. 20 gün sonra uyanınca, bana bir ucu mavi bir ucu kırmızı yazan kurşun kalemlerden hediye ettiler, geçti.
- Kafanızın farklı çalıştığı muhakkak, onunla nasıl baş ediyorsunuz?
- Kafam çalışıyor ama çok da emin değilim. Açgözlü olmadım. Burnum hiç tavana vurmadı. Hep aşağılarda kaldı. Kendimi hiç insanlardan soyutlamadım, hangi kategoride olursa olsun.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
