Hitler'in Son Günleri

Yakın tarihin en büyük zulmünü gerçekleştiren Hitler'in insani yanlarını ortaya koymak için çekilen film Avrupa'da çok konuşuluyor

Fransa ve Almanya'da filmi Hitler'i insani yanıyla gösterdiğinden yola çıkarak eleştirenler çıktı. Sekreterine karşı çok anlayışlı, aşçısına karşı da çok kibar. Teşekkür etmeyi asla ihmal etmiyor, sevgilisine aşık. Köpeğinin zehirlendiği sırada kafasını çeviriyor, bakamıyor. Bir de acıbadem kurabiyesini çok seviyor. Hayır, kurabiyeler Türkiye'den gönderilmiyormuş, gerçi zamanında bazı nasyonel-sosyalizm sevdalılarına bakılırsa, gönderecek olanlar da hiç yok değilmiş! "Der Undergang" adlı film, Sovyet tankları 9 kilometre öteden Berlin'e ilerlerken Hitler'in yer altında kendisine en sadık kişilerle geçirdiği son 12 günü üzerine. Yönetmeni Olivier Hirschbiegel'in dediği gibi gerçek-dışı bir imaj olarak saklamak yerine onun da bir insan olduğunu hatırlatmak çok daha hayırlı! Hitler elbette insan! Yiyen içen, seven, kızan biri. Yakın tarihin en büyük, en vahşi zulmünü de tek başına değil başka milyonlarca insanı da peşine takarak yaptı. Almanya, Polonya, Hollanda, Norveç, Estonya, Letonya, Çek Cumhuriyeti, Slovakya, Macaristan, Avusturya ve İtalya'da 6 milyon Yahudi sadece ve sadece bir ırka ve bu ırka ait oldukları için toplatılarak yok edildi. Herhangi bir savaştan farklı. Başka bir yere kaçmanıza, başka bir yerde yaşamınıza da imkan verilmiyor. Sürgün edilmiyorsunuz. Elinize bir bomba da siz alıp atamıyorsunuz. Yahut yumruk da! Gıkınızı dahi çıkaramıyorsunuz. Ne varsa yutmak zorundasınız, gördüklerinizi, yaşadıklarınızı, çocuklarınızı, evet ateşi, sabunu her şeyi!

GAZ ODALARI
Geçen haftaki yıldönümünde bütün dünya liderlerinin toplandığı, Auschwitz denilen o kampta sadece 60 yıl evvel günde 20 bin kişi üstleri soyularak gaz odalarına sokuldu. Zyklan-B gazıyla imha edildiler. Çocukların bazıları eğer 5-6 yaşındaysalar getir-götür işlerinde kullanıldıkları için öldürülmediler, ama eğer 2-3 yaşındalarsa onlar da öldürüldüler. The Independant'ın yazdığı gibi bütün bunlar Pamuk Prenses ve 7 cüceler hikayesinden 3 yıl sonra Beatles'tan 20 yıl evvel yani çağımızda modern zamanlarda geçti. İnsanların eğitimli, kültürlü oldukları bir yerde Avrupa'nın ortasında yaşandı bu kıyamet.Türkleştirmek isterseniz, 12 Eylül'den 40 yıl, 60 ihtilalinden 15 yıl önce oldu her şey ve şahitleri sağ henüz. Hatta kollarına kazılan numaraları da duruyor bir şekilde kaçıp kurtulabilmiş olanların. Bu konuyu konuşamıyorlar. "Oradan gelmiş miydi, dönebilmiş miydi'' diye geçiyor adı. Filmde Hitler'in insani yanına değil ama insanın Hitler kılığındaki görünümüne ve onun gibi daha diğerlerine ve onların da sadece birkaç günkü haline şahit oluyorsunuz. Bazı sahnelerde insanoğluna bakıp, "Allah kahretsin yok edin, birbirinizi'' diye avaz avaz bağırasınız geliyor. Sonra işte bir filmle ne kadarı hissedilebilinirse, o kadarıyla öfkeli, hiddetli, korkudan başlayan ama onun ötesinde bir hisle ve bir de tuhaf bir kararlılıkla ayrılıyorsunuz salondan. Hayır, soykırım sahneleri yok filmde. Hirschbiegel, bunları size söylemiyor ama siz filmi seyrettikten sonra önce insanın ne kılıklara girebileceğini nasıl bir kıyamet ve vahşet taşıyabileceğini idrak ediyorsunuz. Sonra bugünlerde bu karlı havada Polonya'daki törenlerde, o binlerce insanın yüzündeki yokluk, mahrumiyet ifadesini, kırık bakışı, derin hüznü ve o ağır sessizliği hatırlıyorsunuz. Sonunda Almanlar'a da üzülüyorsunuz. Bu olayın hedefi değil ama seyircisi olmak yahut tanığı kalmak ağır bir zulm. Hitler Almanlar'a da acımıyor zaten ama Almanlar'ın bir kısmı hatta sıradan Almanlar da mühendisler, işçiler, köylüler, bankacılar, gazeteciler de Hitler'in acımadıklarına acımamış. Eski başbakan Helmuth Kohl'ün dediği gibi "bu filmi ne kadar çok insan görürse o kadar iyi."